จอร์จ ซาเบลและโอลด์ ไนเนอร์ได้เตรียมการในมอร์ดูไว้หลายอย่างแล้ว ทั้งคู่ไม่สามารถรอให้ฮาร์วีย์ ยอร์กดำเนินการได้เพราะพวกเขาก็อยากจะมีโอกาสได้แสดงฝีมือเช่นกันฮาร์วีย์คิดแล้วตอบว่า “หากเราต้องดำเนินการตอนนี้ มันคงมีค่าใช้จ่ายสูงเกินไป”“ปล่อยให้พวกเขาสู้กันไปก่อน พอหัวส่วนใหญ่หายไป เราจะกวาดล้างส่วนหางเอง“มีข่าวเกี่ยวกับตระกูลสมิธบ้างไหม?”ฮาร์วีย์เปลี่ยนเรื่อง“ตระกูลสมิธ…”จอร์จมีสีหน้าเคร่งขรึม หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็กระซิบว่า “นายท่านยอร์ก ผมไร้ความสามารถ”“ผมพยายามรวบรวมข้อมูลจากทุกแหล่งที่ผมมี แต่หน่วยสอดแนมที่ส่งไปหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ราวกับมีตาที่มองไม่เห็นกำลังจ้องมองเราอยู่“นั่นคือเหตุผลที่หลังจากสูญเสียมือดีที่สุดของผมไปสองสามคน ฉันจึงห้ามไม่ให้พวกเขาทำภารกิจต่อ“ได้โปรดให้คำแนะนำผมทีว่าผมต้องทำอย่างไรต่อไป”ฮาร์วีย์รู้สึกงุนงงเล็กน้อย“หน่วยสอดแนมที่คุณฝึกฝนไม่ได้ข้อมูลอะไร และพวกเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่รู้ว่าพวกเขาตายหรือยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ?”จอร์จพยักหน้า"น่าสนใจ ตระกูลสมิธมีปัญหามากกว่าที่ฉันคิด คุณหรือคนของคุณอย่าได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องน
“เธอเป็นก็แค่ขยะ! ยังคิดว่าตัวเองเป็นคนเก่งที่สุดในหลงเหมินสาขามอร์ดูอีกเหรอ?!”“นายน้อยบาวเออร์ปฏิบัติต่อเธอด้วยความเคารพ!”“เธอยังไม่รู้จักรสชาติแห่งความตายหรอก แต่ขาก็ก้าวลงนรกไปครึ่งหนึ่งแล้ว!”“เธอควรจะยอมสละและแบ่งหุ้นที่เป็นของนายน้อยบาวเออร์ แล้วเธอก็จะสามารถเพลิดเพลินกับเกียรติยศและความร่ำรวยทั้งหมดที่เธอเคยมีได้! มึอาหารดี ๆ และชุดสวย ๆ ที่เคยได้ใส่!”“แต่เธอมันไม่มีหัวคิด! เรื่องนี้เธอจะโทษใครได้?!“มา พาเธอกลับมา! นายน้อยบาวเออร์รออยู่!”ในขณะที่ผู้นำกลุ่มกำลังพูด เขาก็ตบหน้าเธออีกสองครั้ง ราเชล ฮาร์ดีดูคล้ายกับว่าเธอกำลังจะเป็นลมหลังจากถูกทุบตีอย่างหนักแต่เรเชลยังคงมีสติสัมปชัญญะอยู่บ้าง เธอมองไปยังทิศทางของฮาร์วีย์ ยอร์ก และคนอื่น ๆ โดยไม่รู้ตัว จากนั้นจึงพึมพำเบา ๆ ว่า “ช่วยฉันด้วย…”เพี๊ยะ!นักสู้คนนั้นตบหน้าเธออีกครั้ง จากนั้นอุทานอย่างเย็นชา “ช่วยเธอเหรอ? ใครจะกล้า?! ใครจะยอมเหยียบหน้านายน้อยบาวเออร์?!”เขาชี้ไปที่ฮาร์วีย์หลังจากพูดคำเหล่านั้น จากนั้นพูดอย่างเย็นชา “จำไว้ นายไม่เห็นอะไรทั้งนั้น! นายไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง!”“หากนายไม่ฟัง ฉันจะฆ่านาย!”นั
หลังจากได้เห็นไอเดน บาวเออร์แล้วฮาร์วีย์ ยอร์กก็เข้าใจว่าทำไมจอช วอร์ดถึงต้องการเป็นพันธมิตรกับเขาไอเดนดูเหมือนทายาทเศรษฐีจอมเสเพล ไม่ว่าฮาร์วีย์จะมองเขาอย่างไร มันก็คงไม่ยากที่จะควบคุมคนอย่างเขา ถ้าเขาเป็นคนที่จะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งจริง ๆจอชยังสามารถเข้าควบคุมไคเซ็น กรุ๊ปผ่านไอเดนได้ และอาจจะควบคุมไปแม้กระทั่งทั้งตระกูลบาวเออร์ จอชมีแผนค่อนข้างดี ช่างน่าอายนักที่เขาสร้างความขุ่นเคืองให้กับคนที่ไม่ควรและต้องชดใช้ด้วยชีวิต“วิกเตอร์ ทำไมกับอีแค่พาผู้หญิงพิการกลับไปแกถึงเสียเวลานานนัก?”ไอเดนเดินไปข้างหน้าและตบหน้านักสู้ผู้หยิ่งผยองทันที“แกไม่รู้หรือไงว่าถ้าแกไร้ความสามารถในการทำงาน แกจะถูกกฎแห่งตระกูลเล่นงาน?”“ฉันถอดกางเกงลงไปครึ่งนึงแล้ว ทำไมแกยังมาเสียเวลาอยู่ที่นี่?”“แกจะกวนประสาทฉันรึไง?”วิคเตอร์กลัวจนหน้าซีดไปหมด เขาโค้งคำนับและตอบในทันที “นายน้อยบาวเออร์ เป็นความผิดของผมเอง มันเป็นความผิดของผมทั้งหมด! ผมทำให้คุณไม่มีความสุข!”“แต่เรื่องทั้งหมดนี้จะโทษผมฝ่ายเดียวไม่ได้! พวกบ้านนอกเหล่านี้ถือดีว่าพวกเขาเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่พยายามจะช่วยหญิงสาวที่กำลังตกทุกข์ได้ยาก พวกเขาไ
วูบ!ไทสัน วูดส์ไม่เสียเวลาพูดและก้าวไปข้างหน้า เขาผลักนักสู้บางคนออกไป แล้วคว้าราเชล ฮาร์ดีซึ่งนอนอยู่บนพื้นเหวี่ยงไปทางจอร์จ ซาเบลโอลด์ ไนเนอร์เดินไปข้างหน้าและปกป้องราเชลไว้ข้างหลังเขาโดยที่ยังไม่มีคำสั่งใด ๆ"แกไอ้บัดซบ! กล้าต่อกรกับเราเหรอ!”วิกเตอร์ตัวสั่นด้วยความโกรธ เขาชักปืนออกมาแล้วเล็งไปที่ไทสัน“ตายไปซะ!”ก่อนที่วิกเตอร์จะเหนี่ยวไก ไทสันก็หัวเราะเบา ๆ แล้วกระโจนไปข้างหน้า ก่อนที่ใครจะทันได้โต้ตอบ ในชั่วพริบตาเขาก็อยู่ต่อหน้าวิกเตอร์ ด้วยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว ปืนก็ย้ายมาอยู่ในมือของไทสันแล้วแมลงตัวเล็ก ๆ เช่นนี้ไม่สมควรที่ต้องให้ถึงฮาร์วีย์ ยอร์กพวกเขาผ่านไทสันไปไม่ได้ด้วยซ้ำ“อยากให้ฉันตายเหรอ?”ไทสันไม่สนใจสถานการณ์“ตอนที่ฉันเอาชีวิดรอดในโลกใต้ดิน แกยังเล่นโคลนอยู่เลย!”ไทสันจับผมของวิกเตอร์แล้วทุบหน้าเขาลงบนโต๊ะหินอ่อนปัง!วิกเตอร์เป็นอัมพาตอยู่บนพื้นพร้อมกับเสียงที่ดังโครมคราม เขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กลับไอเดน บาวเออร์และคนอื่น ๆ ตกตะลึง พวกเขาดูไม่ออกเลย ไม่คิดเลยว่าฮาร์วีย์จะมีผู้คุ้มกันที่มีความสามารถระดับนี้มาด้วยนี่คือถิ่นของพวกเขา!ในถ
การแสดงออกของนักสู้เหล่านั้นดูน่ากลัว พวกเขาไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้ แต่ก็ถอยไปไหนไม่ได้เช่นกันใบหน้าของไอเดน บาวเออร์บวมแดงหลังจากถูกตบหน้าหลายครั้ง รอยฝ่ามือขนาดใหญ่บนใบหน้าของเขาทำให้ฝูงชนตกใจ ดวงตาของไอเดนกระตุกอย่างต่อเนื่องเพราะเหตุนี้"แกมันสารเลว! ฉันจะบอกแกเอาไว้อย่างหนึ่ง ฉันไม่สนว่าแกจะเป็นใคร ฉันไม่สนว่าแกมาจากไหน และฉันไม่สนใจว่าใครจะอยู่เบื้องหลังแก!”“ฆ่าฉันเดี๋ยวนี้เลย!”“ไม่อย่างนั้น พรุ่งนี้ฉันจะฆ่าตระกูลของแกทั้งตระกูล!”“ฉันไอเดน บาวเออร์ พูดคำไหนคำนั้น!”ฮาร์วีย์ ยอร์กเดาะลิ้นด้วยความดูแคลน จากนั้นเขาก็เชยกรามของไอเดนขึ้นด้วยปลายปืนและตบหน้าของเขาเพี๊ยะ!“คิดว่าฉันจะไม่ฆ่านายเหรอ?”เพี๊ยะ!“คิดจะฆ่าคนทั้งตระกูลของฉันด้วยความสามารถง่อย ๆ ของตัวเองงั้นเหรอ?”เพี๊ยะ!“ฉันต้องกลัวนายรึไง?!”เพี๊ยะ!“ใครใช้ให้นายกล้าอวดดีต่อหน้าฉัน!”ศีรษะของไอเดนส่ายอย่างรุนแรงเพราะการตบของฮาร์วีย์ จากนั้นเขาก็อุทานออกมาอย่างโมโหว่า “ฉันพูดคำไหนคำนั้น!”ฮาร์วีย์ถอนหายใจ ก่อนจะปรากฏยิ้มอันอบอุ่นบนใบหน้า“ดูเหมือนว่าฉันจะเมตตาต่อนายมากเกินไป”ฮาร์วีย์คว้าผมของไอเดนไว้แล
“มีคนอย่างน้อยแปดพันคนพยายามฆ่าฉัน ไม่อย่างนั้นก็คงราว ๆ หนึ่งหมื่นคน พูดตามตรงนะ แกไม่ได้อยู่ในรายชื่อด้วยซ้ำ”สีหน้าของฮาร์วีย์ ยอร์กยังคงเมินเฉย“แต่แกควรจะคิดหาวิธีรักษาชีวิตกระจอก ๆ ของตัวเองไว้ในตอนนี้!”ฮาร์วีย์คว้าซิการ์ของไอเดน บาวเออร์ในตอนพูดของเขา แล้วยัดมันเข้าไปในปากของไอเดนเพื่อปิดปากเขา“อื้อ!”ในตอนนี้ไอเดนไม่กล้าแม้แต่จะกรีดร้อง ร่างกายของเขากระตุกไปทั้งตัวเพราะความเจ็บปวด เขาไม่สามารถโต้ตอบกลับไปได้ในขณะนั้นบรรดาชายและหญิงที่สวมเสื้อผ้าแบบดั้งเดิมกำลังตากระตุก พวกเขาคิดว่าฮาร์วีย์บ้าบิ่นและไร้ยางอายเกินไป!ในสถานที่อย่างมอร์ดู มีคนนอกไม่กี่คนที่กล้ายั่วยุนายน้อยบาวเออร์ถึงขนาดนี้?ช่างน่าขัน!คนบ้านนอกไม่กี่คนมีสิทธิ์อะไรจะมาชี้นิ้วให้นายน้อยบาวเออร์?"ไอ้หนู! การที่แกปฏิบัติต่อนายน้อยบาวเออร์แบบนั้นแกได้ตายแน่ ฉันบอกแกแล้ว! ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้น ๆ !”เมื่อเห็นไอเดนอยู่ในสภาพเช่นนั้น วิกเตอร์ก็สามารถจินตนาการถึงจุดจบของตัวเองได้ในทันที“ฉันสาบานด้วยชีวิตของฉันเลยว่าฉันจะไม่มีวันปล่อยให้แกหนีไปได้!”ฝูงชนทั้งหมดดุร้ายแกร๊ก!ฮาร์วีย์จับมือซ้ายของไอเดนและห
ห้านาทีต่อมารถโตโยต้าที่ไม่มีป้ายทะเบียนจอดอยู่หน้าทางเข้าคลับอย่างถือดีไทสัน วูดส์ และคนอื่น ๆ พาราเชล ฮาร์ดีเข้าไปในรถฮาร์วีย์ ยอร์กกำลังลากไอเดน บาวเออร์ซึ่งไม่ต่างอะไรกับสุนัขที่ตายแล้วมาที่ด้านข้างของรถหลังจากที่ไอเดนถูกโยนเข้าไปในท้ายรถ ฮาร์วีย์ก็หันกลับมามองและพูดอย่างใจเย็นว่า “นายน้อยบาวเออร์มาส่งพวกเราออกไปคนเดียวก็พอแล้ว คนอื่นต้องอยู่ที่นี่อีกสองชั่วโมง“หลังจากสองชั่วโมง นายน้อยของพวกนายจะกลับมา“ถ้าฉันรู้ว่ามีคนออกไปก่อนครบเวลา ฉันจะหักแขนของไอเดน ถ้าออกไปสองคน ฉันจะหักแขนขาทั้งสองข้างของเขา แต่ถ้าออกไปสามคนก็ต้องขอโทษด้วย ฉันจะต้องหักคอเขาไปด้วย...”หลังจากที่ฮาร์วีย์พูดจบ เขาก็เข้าไปในรถและหมุนกระจกลงพร้อมกับโบกมือลาเมื่อรถถูกขับออกไปกลางดึกคืนนี้ วิกเตอร์และคนอื่น ๆ กัดฟันและตาของพวกเขากระตุกไม่มีใครกล้าไล่ตามฮาร์วีย์และพรรคพวกไปเพราะรู้ว่าไอ้พวกบ้านนอกนั้นจะทำอย่างที่พูดแน่ ๆ!***หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง จอร์จ ซาเบลก็เตะเข้าที่ประตูโรงนาใกล้แนวชายฝั่งของมอร์ดูพวกเขาเคยลงหลักปักฐานที่นี่มาก่อน พวกเขาซื้อที่ไว้ล่วงหน้าแล้วหลังจากเดินเข้าไปในห้องโถงข
"นายพูดอะไร?!"ราเชล ฮาร์ด ตัวสั่นด้วยความโกรธ เธออยากจะกระโดดขึ้นไปบีบคอฮาร์วีย์ ยอร์กให้ตาย แต่ตอนนี้เธอหมดหนทางแล้ว“ฮาร์วีย์ ยอร์ก! ฉันน่ะฆ่าได้หยามไม่ได้!”“งั้นคุณไม่ได้โง่เหรอ?”ฮาร์วีย์ถามอย่างใจเย็น“ถ้าคุณใช้หัวคิดจริง ๆ คุณก็น่าจะรู้ว่าหากผมอยากจะฆ่าโอลิเวอร์ บาวเออร์ ผมก็คงฆ่าเขาไปตั้งแต่แรกแล้ว ทำไมผมจะต้องทำให้เรื่องมันยากด้วย?”“และด้วยสถานะและอำนาจของเขา คุณคิดว่าเขามีค่าควรกับเวลาที่ผมต้องไปเสียเวลาลอบสังหารจริง ๆ เหรอ? เขามีค่าพอหรือไง?”"ไม่!"ฮาร์วีย์แสดงความมั่นใจบนใบหน้าของเขาเขาไม่ใช่พวกไร้สาระ โอลิเวอร์ เป็นถึงหัวหน้าสาขาสาขาหลงเหมินในมอร์ดู เขาอาจดูสูงส่งและมีอำนาจในสายตาคนอื่น แต่กับฮาร์วีย์แล้ว เขาไม่มีความหมายอะไรเลยเมื่อได้ยินว่าในสายตาของฮาร์วีย์นั้นโอลิเวอร์ไม่คู่ควร ราเชลก็ตัวสั่น ร่างกายของเธอโซเซก่อนจะคุกเข่าบนโซฟาเธอได้คิดถึงสถานการณ์ในช่วงไม่กี่วันมานี้แล้ว หากฮาร์วีย์ต้องการให้โอลิเวอร์ตาย เขาย่อมฆ่าโอลิเวอร์ทันทีโดยไม่ต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากเช่นนั้นน่าเสียดายที่ราเชลถูกความเกลียดชังบังตาในตอนที่เธอไปแก้แค้น ไม่มีทางที่เธอจะมองเห็นคว