“ไอ้ลูกเขยขยะ! คืนโทรศัพท์ของมิสไนส์เวลล์เดี๋ยวนี้!”

“คุณจะโต้แย้งกับอาจารย์ไนส์เวลล์ได้อย่างไร คุณมีความรู้ความสามารถงั้นหรือ? คุณเป็นบ้าหรือเปล่า?”

“เมื่อกี้นี้เราโง่ที่สุด เราเชื่อคุณไปได้อย่างไร?”

ในขณะนั้นทุกคนต่างประณามฮาร์วีย์และด่าว่าเขาไม่หยุดหย่อน

แต่ในทันใดนั้น เชน ไนส์เวลล์ ก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทันที ที่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ จากนั้นเขาก็พูดด้วยความสับสน “มันเป็นเทคนิคการส่องสว่างหรือเปล่า? นั่นคือทักษะการวาดภาพพิเศษของ อัลเบิร์ต เบียร์สแต็ดท์ จะมีเทคนิคเช่นนี้บนภาพวาดปลอมได้อย่างไร? ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาหลายยุคหลายสมัยไม่มีใครสามารถสร้างแบบจำลองได้อย่างยอดเยี่ยมเช่นนี้ มันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปได้ยังไง…”

ในเวลานั้นเชนเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“คุณผู้ชายคิดว่าภาพวาดนี้เป็นของจริงหรือ? ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยอธิบายได้ไหมว่าทำไมถึงมีภาพวาดอยู่สองภาพซึ่งจัดแสดงอยู่ในพิพิธภัณฑ์? มันคืออะไร? ผมไปดูมันด้วยตัวเองมาก่อน แต่ภาพวาดที่นี้ก็ไม่ใช่ของปลอมเช่นกัน มันน่าแปลกเกินไป…”

'อะไรนะ? ภาพวาดที่เหลืออีกสองภาพในพิพิธภัณฑ์ขนาดใหญ่สองแห่งเป็นของจริง แต่ภาพวาดที่นี่ตรงหน้าเรานี้ก็