"โอ้? บริษัทจดทะเบียนเข้าตลาดหลักทรัพย์แล้วเหรอ?”

ทันใดนั้นก็มีรถอีกคันออกมาจากตรอก ประตูรถถกเปิดออกเผยให้เห็นร่างที่หลายคนไม่ได้เห็นมานาน คาร์ล ควินแลนเดินโซซัดโซเซออกมาอย่างงุ่มง่าม มีผ้าพันแผลและเฝือกหุ้มไปทั่วร่างกาย

ลู้กน้องที่อยู่ข้างหลังเขาถือพวงหรีดสีขาวมากด้วย มันดูไม่เข้ากับงานมงคลเช่นนี้

อีวอนน์และคนอื่น ๆ หรี่ตาเมื่อเห็นคาร์ล ไม่แน่ใจว่าลมอะไรหอบเขามาถึงมาถึงที่นี่

อีกด้านหนึ่ง ฮาร์วีย์ละสายตาจากหน้าจอแสดงผลและพินิจคาร์ลด้วยรอยยิ้ม

“นายน้อยควินแลน คุณเตรียมการทุกอย่างด้วยตัวเองเลยเหรอ?”

"ถูกต้อง!"

สีหน้าของคาร์ลเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและการรุกรานผู้อื่น ความกลัวของเขาที่มีต่อฮาร์วีย์หายไปแล้ว และมีเพียงภาพลักษณ์ของเศรษฐีหนุ่มจอมเสเพลเท่านั้นที่ยังคงอยู่

เขาเดินไปหาฮาร์วีย์ในห้องโถงและตวาดออกมาอย่างหยิ่งผยอง “ฉันยังจำทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลและลาดจอดรถได้!”

“ทุกครั้งที่ฉันหลับฝัน ฉันเอาแต่เห็นนายคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน!”

“แขนขาของฉันถูกนายหักทิ้งหมดแล้ว!”

“แต่มั่นใจได้เลยว่าฉันเป็นคนมีมารยาทมากพอที่จะไม่ทำให้นายลำบากในวันสำคัญแบบนี้…”

“ฉันมาที่นี่วันนี้ก็เพราะอย