Isang halakhak ang pinakawalan ng lalaki at mas hinigpitan pa ang yakap kay Sabrina. Ramdam na ramdam niya ang namumula nitong mainit na pisngi na dumikit sa kanyang dibdib. Naging malumanay din ang tono niya, “Pumili ka ng magandang damit para sa anak mo. Kailangan na nating umalis.”

Nagsalita si Sabrina sa hindi sinasadyang tono ng pang-aakit. "Sabihin mo sa akin, alin ang totoo?"

Napangiti ang lalaki sa isang mahinahong paraan. "Kapag ako lang ang nasa puso mo, iyon ang magiging pinakatotoo sa akin."

Ano iyon!

Walang logic yun!

Hindi niya ito maintindihan!

Wala siya sa puso niya.

Simula noong unang beses niya itong makilala anim na taon na ang nakalilipas, at simula nang maramdaman niyang siya rin ang lalaking unang nang-agaw sa kanya, nasa puso na niya ito.

Gayunpaman, mayroon siyang dignidad at pakiramdam na protektahan ang sarili. Ang masasakit na dinanas niya ay ang dahilan na hindi niya magawang buksan muli ang kanyang puso sa sinumang lalaki.

Mas gugustuhin pa niyang