Nasaktan ang pride ni Natalie sa kanyang tawa.Alam ni Sebastian na isa lang siyang sangla kay Dean, at walang kwenta rin dahil hindi kailanman nag-abala si Dean na itago ang kanyang paghamak.Naramdaman ni Dean na utang ni Sebastian sa kanya ang lahat ng pag-aari niya, at kung gusto niyang bawiin ito balang araw, magagawa niya iyon anumang oras na gusto niya.Naramdaman ni Sebastian na parang may tali sa kanyang leeg at si Dean ang humahawak nito sa kabilang dulo."Kung ayaw mong tanggapin ang deal, kalimutan mo na," mahinahong sabi nito na tila hindi naapektuhan ng mga panlalait nito."Hindi ko sinabing hindi!" Tumigil siya sa pagtawa at tumahimik para isaalang-alang ang alok nito. "Kung palalampasin ko ang pagkakataon, malalaman niya na hindi ako patay. Sa oras na iyon, hindi lang niya ako papatayin, kundi malalaman niya rin na nagsisinungaling ka sa kanya.""Paano ko kasalanan na nabuhay ka? Namatay si Elliot at nabuhay din, hindi ba?" Sabi ni Sebastian. "At saka, hindi ako p
Nakatayo siya sa kinauupuan at naikuyom ang kanyang mga kamao habang tumutulo ang mga luha sa kanyang mukha.Hinding-hindi niya malilimutan kung gaano siya naging discomfited, at kung may isa pang pagkakataon para sa kanya na maging matagumpay muli, hindi niya malilimutan ang kahihiyan na naranasan niya.Ilang sandali pa ay nagsimula nang umulan, na nagpabalik sa isipan ni Natalie sa realidad.Dahil matagal nang inabandona ang kubo, may mga tagas. Tumagas ang bubong.Sa pagkupas ng liwanag ng araw, sinuri niya ang buong kubo at natagpuan ang higit sa sampung batik na tumutulo. Nagmamadaling humanap si Natalie ng mga balde at kaldero para saluhin ang tubig ulan.Maya maya lang ay nagliwanag ang screen ng phone niya. Nakatanggap siya ng mensahe.Samantala, sa isa sa mga tindahan sa sentro ng lungsod, pinagmamasdan ni Hayden at ng kanyang mga kapatid ang ulan."Woah! It's a rainstorm! Hayden, may dala ba tayong payong?" Hinila ni Layla ang jacket ni Hayden habang nakatitig sa ulan.
"Tapos na! Si Mommy ay nasa bahay!" Hinaing ni Layla.Nang makita kung gaano siya natatakot, ang bodyguard ay ngumisi. "Ano ang kinakatakot mo? Sisihin mo na lang ito sa kapatid mo.""Hindi maaari!" Nag -scowl siya. "Bukod pa dito, kahit na sabihin ko sa kanya na hinila ako ni Hayden sa ulan, sa palagay mo ba ay paniniwalaan ako ni Mommy?""Kung gayon ikaw ay mapapagalitan." Nakaramdam ng katakut -takot ang bodyguard ngunit hindi naglakas -loob na hayaan itong ipakita. "Huwag kang mag -alala, marahil ako ay makakatanggap rin ng leksyon."Huminga ng malalim si Layla at lumabas ng kotse.Ang ulan ay naging mas banayad sa puntong ito. Si Avery at Gng Cooper ay lumabas sa labas ng may isang payong upang dalhan sila, at agad na lumuluha si Robert sa sandaling nakita niya sila."Mommy, mainit ... namamatay na ako!" Ang mukha ni Robert ay nag -flush habang siya ay sumigaw.Agad na tumakbo si Avery papunta sa sasakyan sa tunog ng sigaw ni Robert at si Hayden ay tinanggal sa seatbelt ng
"Layla, tahimik na. Ang tatay mo ay mabuti hanggang ngayon, ngunit mahina pa rin siya kaya hindi kita madadala sa ospital upang makita siya. Dadalhin kita sa kanya bukas.""Ngunit gusto kong pumunta makita siya ngayon!" Sigaw ni Layla habang kinaladkad niya si Avery sa kanyang silid. "Gusto kong maligo ngayon ...""Layla, natutulog na ang tatay mo ngayon, kaya hindi kami pupunta doon ngayong gabi.""Maaari ko ba siyang makita bukas, pagkatapos?" Labis na nais ni Layla na makita ang kanyang ama."Oo naman. Kailangan mong matulog nang maaga ngayong gabi, kung gayon." Dinala ni Avery si Layla sa kanyang silid. "Gayundin, huwag tumakbo sa ulan tulad nito muli. Hindi ako ganito mag -aalala kung ito ay tag -araw, ngunit madaling magkaroon ng sipon sa panahon ng taglamig.""Hindi ako nilalamig, Mommy. Halos tuyo ang aking damit." Ang manipis na t-shirt na suot ni Layla ay halos tuyo na habang nasa kotse siya."Siguro ikaw at si Hayden ay okay, ngunit si Robert ay hindi." Bumuntong hinin
Nagmuni-muni si Avery noong kaedad ni Robert sina Hayden at Layla. Hindi rin sila masyadong palakaibigan. Hindi nila gustong makipaglaro sa iba pang mga bata sa kindergarten.Noon, labis siyang nag-aalala tungkol sa kalusugan ng kanilang kaisipan, lalo na kay Hayden. Hindi siya gaanong nagsasalita.Nakikita ni Mrs. Cooper ang ikinababahala ni Avery, kaya ngumiti ito at inaliw siya. "Si Robert ay may mabuting kalusugan sa pag-iisip para sa isang kaedad niya. Hindi naman ganap na hindi siya nakikipaglaro sa iba pang mga bata sa kindergarten. Mayroon siyang mabubuting kaibigan doon, ngunit mas gusto niyang maglaro sa bahay. Minsan, dinadala ko siya sa kapitbahay at nakikipagkita ako sa mga magulang ng ibang bata. Kapag kinakausap ko sila, sinasabi nila sa akin na may mga bata na mas ayaw pumasok sa paaralan kaysa kay Robert.""Masyado lang akong nag-aalala. Si Robert ay mas mukhang buhay na buhay at malusog kumpara sa iba, sa bawat aspeto. ""Oo!" Noon, biglang naisip ni Mrs. Cooper s
"Huwag mo itong banggitin sa harap ng mga bata. Pag-uusapan natin ang tungkol sa mga bagay bagay ng pribado ." Binalak ni Avery na makipag-usap sa kanya ng maayos pagkatapos mahatid sa paaralan ang mga bata.Naisip ni Elliot na makakatakas siya sa leksyon, ngunit sa pagtingin kay Avery, alam niyang makakatanggap siya ng leksyon mamaya."Hayden, manatili ka at magsaya ka pa ng ilang araw!" Mabait na tiningnan ni Elliot ang kanyang anak.Napatingin si Hayden sa may sakit na si Elliot. Nahirapan siyang makipagkumpitensya sa kanya."Wag mo akong isipin! Basta alagaan mo ang sarili mo!" Hindi alam ni Hayden kung paano siya kakausapin ng maayos. Bagama't malupit ang kanyang mga salita, hindi na ito kasing lamig at malupit tulad ng dati."Hmm.kailangan ko talagang alagaan ang sarili ko sa hinaharap.hindi ako pwede maging pabigat sa inyong lahat," panunumbat ni Elliot sa sarili."Hindi ka sinisisi ni Hayden." Natatakot si Avery na baka hindi maintindihan ni Elliot si Hayden. "Bumalik siy
Siyempre, naiintindihan ito ni Elliot, ngunit hindi siya kinakabahan gaya ni Avery.Anak niya si Ivy. Hindi niya pagsisisihan ang pag-alay ng kanyang buhay para sa kanya.Gayunpaman, hindi niya sasabihin ang ganoong bagay nang malakas. Kung sasabihin niya ito, tiyak na magagalit si Avery."Sayang naman." Napalunok si Elliot. Aniya, "Matagal na tayong nagdusa, pero wala pa rin tayong naririnig na balita tungkol kay Ivy.""Tumanggi akong maniwala, ngunit ngayon, kailangan na lang nating tanggapin na hindi natin siya mahahanap... kahit anong pilit natin. Kailangan nating tanggapin ang katotohanang ito."Tahimik na nakinig si Elliot nang walang sinasabi."Elliot, pagpahingahin muna natin ang bagay na ito! Kailangan pa din natin magpatuloy sa buhay." Napatingin si Avery sa kanya. Alam niya kung ano ang iniisip nito.Nito lanh, nakukuha niya lahat ng gusto niya. Hindi pa siya nakaranas ng pagkatalo. Natural lang na hindi siya madaling sumuko sa paghahanap kay Ivy."Hmm." Pumayag nama
"Darating din ang oras ng lahat, wala kang dapat ikabahala," mahinang sabi ni Elliot."Ikaw ay siguradong nonchalant. Alam mo ba kung gaano nag-alala si Avery at kung gaano siya nag-effort para iligtas ka?" singhal ni Tammy, saway sa kanya. "Mas nakakabahala ka pa sa mga anak mo. Tingnan mo kung gaano kagaling si Layla, tingnan mo kung gaano kamsunurin si Robert! Hindi ko na kailangang banggitin pa si Hayden. Ni minsan ay hindi siya nag-alala sa kanya.""Tammy, tama na." Tiningnan ni Jun ang asawa. "Nakaayos na si Elliot. hindi naman niya ginustong dukutin. Hayaan mong manatili sa nakaraan ang tapos na."Lumabas ng banyo si Avery at binuksan ang thermos. Nagsalin siya ng kaunting sopas sa isang mangkok.Kinuha niya ang bowl sa gilid ng kama at naupo. Binalak niyang pakainin si Elliot.“Sa katunayan, nung una kong narinig na palihim niyang inalis sa ulo niya yung device, galit na galit ako. Iniisip ko na kung ano ang sasabihin ko kapag nakita ko siya, pero alam ko rin na hindi mawa