Kaya medyo pakiramdam nila ay nagkakahiyaan sila nung sila ay magkita sa airport.

“Ilang taon na ang nakalipas at hindi pa din kumukupas ang iyong kagandahan,” ang sabi ni Jed. “Pero mukha kang medyo may sakit. May iba ka pang sintomas na nakita bukod sa pananakit ng ulo?”

Umiling si Avery. “Wala pa naman.”

“Bakit ka nagmamadali? Kararating mo lang. Hayaan mo akong ilibre ka ng kahit ano! At saka, May bagay ako na dapat gawin ngayon, kaya ipagpabukas na lang natin ang pagpunta sa ospital…”

“Avery, tigilan mo na yang paglalaro mo sa sarili mong buhay.” Tinignan siya ng mabuti ni Jed. “Alam ba ni Wesley na may sakit ka? Hindi niya alam, hindi ba? Kapag hindi ka nakinig sa akin, tatawagan ko siya ngayon na.”

Itinaas ni Avery ang kanyang kamay para aminin na natalo na siya. “Tara na at magmadali na tayo papuntang ospital kung ganun!”

“Doktor ka din, isa sa pinakamagaling na doktor sa buong mundo, dahil don, hindi mo ba talaga alam kung gaano kalala ang kondisyon mo? Sabi mo hindi ka