Tumingin si Gerald. "Anong meron?"“Nagkaroon kami ng pagtitipon sa pagitan ng mga dating kaibigan ngayong gabi. Nangyayari ito bawat pares ng buwan. Hindi ko pa nabanggit ito dati — ngunit dahil nagkabunggo kami sa isa't isa, ito ang pagpapaalam ko sa iyo!"Gayundin, nandiyan si Sharon." Pinigilan ni Lilian ang isang maliit na tawa. "Pag-isipan ito: Bumalik sa high school, mauna ka sa pwesto sa mga marka, at pangalawa siya. Malapit kayong dalawa — sa totoo lang, hinahabol mo siya, hindi ba? ”Hindi nagreply si Gerald.Si Sharon Leslie, isang matandang kaibigan mula sa high school. Totoo na maayos ang kanilang pagsasama noon.Totoo rin na si Gerald ay may nagmamalasakit na damdamin para sa kanya, ngunit nauna na iyon ... lahat ng ito.Sinundan ba siya nito? Hindi pa siya naglakas-loob.Maaga pa, sa kanilang unang taon sa high school, madalas silang magkukuwentuhan. Nang maglaon, kahit na sa ilang mga pagkakataong iyon na sinubukan niyang magsimula sa isang pag-uusap, hindi siya
Ang kanyang mukha ay pinahiran ng dumi, ang maliit na batang babae ay nakikipag-usap sa batang lalaki sa tabi niya."Siguro hindi pa sila nagsisimula ng klase - iyon ang kulang!" Ang bata ay nagpunas ng isang snot. "Gusto kong pumunta din!"Ang isa pang medyo chubby na lalaki ay nag-tubo, "Kailangan mo ng pera upang makapasok sa paaralan. Wala kaming pera. Gumagawa na si Ms. Queta ng maraming mga trabaho upang mapakain kami. Hindi na tayo maaaring humiling pa sa kanya! ”"Gutom na ako!" ungol ng batang babae."Hahanapin kita ng kaunting tinapay!""Bakit ka mga urchin na nagsisiksik sa mga pintuan? Mawala ka! " Lumabas ang isang security guard, nagngangalit sa galit.Ang tatlong bata ay tumalon sa takot.Ang bantay ay nasa singkuwenta, ang uri na maaari mong makita sa isang lugar ng konstruksyon.Kitang-kita ang takot sa kanya ng mga bata, at sa gilid ng pagtakas — ngunit patuloy silang nakatingin sa paaralan, medyo mas mahaba ...Nagsalita si Gerald: "Nakatingin lang sila. Ayo
Agad siyang nakilala ni Gerald.Nakilala niya siya sa Homeland Kitchen ilang araw lamang ang nakakaraan. Pinagalitan na siya ni Jane — noon pa siya nagtatrabaho para sa kanila.Nag-iwan siya ng isang impression sa kanya. Kahit na nakikita lamang siya mula sa gilid, alam niya na siya ay isang pambihirang kagandahan. Nang makita siya ulit ngayon, parang pamilyar kaagad sa kanya, at pagkatapos ay mailagay na niya ito."Kilala mo ako?" bulong niya, tinitipon ang tatlong bata na proteksiyon.Maliwanag na takot siya sa kanya. Paano kung nasangkot siya sa human trafficking?"Oo, nakabangga kami sa isa't isa sa Homeland Kitchen. Nakalimutan mo ba ako? " Ngumiti sa kanya si Gerald.Ang babae ay gumugol ng isang sandali sa paggunita, pagkatapos ay lumiwanag. “Oh, ikaw pala, ginoo! Salamat sa pagtulong sa akin, sa oras na iyon! ”Sa oras na iyon, napagalitan na siya nang husto hindi siya naglakas-loob na tumingin mula sa sahig. Nung aalis lang siya ay nakawin niya ang isang maikling tingin
Bakit ang isang napakalakas na tao ay magiging interesado na maging kaibigan niya? Hindi lang lalabas si Gerald at sasabihin kung bakit niya ginagawa ito. Ngayon ay isang pagkakataon at nagkita lamang sila. Si Gerald ay isang taong malambot ang puso at may partikular na pakikiramay sa mga taong nagdurusa. Siyempre, kaya niyang lutasin kaagad ang kanilang mga problema: Maghanap sa kanila ng mas maayos na lugar kung saan sila pwedeng manatili at ilagay ang lahat ng mga bata sa paaralan... ang kailangan lamang ay ilang mga salita mula sa kanya. Gayunpaman, mula sa sandaling nakita muli ni Gerald si Queta, ang kanyang puso ay tumibok ng sobra na parang nawalan ng kontrol. May pakiramdam siya na pinipilit siyang maging malapit kay Queta, upang makilala siya nang mas mabuti. Hindi niya maintindihan ang pakiramdam na ito. Gayunpaman, sa pag-iisip sa ngayon, nalaman niya mula sa unang pagkakataong tumingin siya kay Queta ... Isang tingin lamang mula sa gilid ng mukha nito ay nana
“May nagsabi ba sayo na pwede kang umupo dito? Ang lugar na ito ay nakalaan para sa aking boyfriend! Oh my goodness... loser ka na nga noon, pero pagkatapos ng tatlong taon sa university, hindi ka pa rin nagbabago! Umalis ka nga, alis!” Hindi na maalala ni Gerald ang kanyang pangalan at hindi niya susubukang makipag-away sa kanya sa ngayon.Ang natitirang upuan na lamang ay ang nasa tabi ng pintuan, kung saan pumapasok ang lahat ng pagkain.Napagtanto ni Gerald na ito ang intensyon na gawin ng lahat ng naroroon kaya pasimpleng sumunod na lamang si Gerald.Sa totoo lang, mayroong isang bakanteng upuan sa tabi ng Sharon. Gayunpaman, nilagay niya ang kanyang handbag doon na nagpapahiwatig na ini-save niya ang pwesto para sa isang tao. Sigurado na hindi gumawa si Sharon ng hakbang para alokin ito sa kanya.Ngumisi si Lilian kay Gerald, pagkatapos ay lumingon at nagtanong siya, "Sharon, kailan makakarating si Murphy dito?""Ang lalaking iyon ... Hmph! Palaging wishy-washy tungkol sa
“Ahaha, huwag mong sabihin yan! Pumunta siya sa Mayberry University, alam mo — pagkatapos niyang makapagtapos, baka makahanap siya ng trabaho sa Mayberry Commercial Street din! ”Ang bawat isa ay nais na makakuha ng sa kasiyahan.“Oho? Pagkatapos talaga magiging mga kasamahan kami! Magkasundo tayo, Gerald! ” Chortled ni Murphy.Nais niyang panatilihin ang pag-uusap na ito. Madalas niyang marinig ang tungkol sa lahat na nagdadala sa matandang kaibigan ni Sharon.Ginawa itong mausisa tungkol sa kung ano ang nakita niya sa isang walang pera na tao tulad ni Gerald.Minsan ay naging awkward din sa kanya ang mga bagay.Iyon ang dahilan kung bakit, sa sandaling ang taong ito ay ipinakilala sa kanya bilang Gerald, hindi mapigilan ni Murphy ang pagkakaroon ng kaunting kasiyahan sa kanyang gastos, upang makita lamang kung paano siya tumugon.Sa ngayon, lumitaw na ang Gerald na ito ay walang mga kasanayang panlipunan upang pag-usapan kung ano man. Kapag nagsimula na siyang magtrabaho sa bu
"Sir, hindi pwede! Inihatid na ang kanilang mga pagkain! ”"Hindi mo pa rin maintindihan? Hindi mo ba alam kung sino ang kausap mo? Tatlong minuto, iyon lang ang ibibigay ko sayo at kung hindi mo ito magagawa para sa akin, gagawin ito ng manager mo. Subukan mo ako!" mayabang na nagsalita ang lalaki."Sige... susubukan ko." Nagmamadaling pumasok ang waitress sa loob at ipinaliwanag ang sitwasyon.Si Lilian at ang iba pa ay wala dito.Anong ibig sabihin nito? Nauna sila dito at nagsimula na rin silang kumain! Ngayon, pumasok ka dito at sasabihin mo na magpalit ng mga mesa? Ganun lang?Sino ka sa tingin mo!"Hindi pwede. Sabihin mo sa kanila na hindi tayo gagalaw! " Nanlilisik ang mga mata ni Lilian, biglang sumiklab ang ugali niya.“Oho? Gusto kong makita lamang kung sino ang nagsasalita doon, parang ang hot niya "Bumukas ang mga pintuan sa private room at ang iba pang grupo ay pumasok doon mismo.Patungo na ito aa malaking gulo.Si Murphy ang kanilang kampeon sa panig na ito
Sino ang mag-aakalang nandito si Mr. Crawford na nakikisama sa ganitong uri ng mga tao?"Oh? Mr. Ziegler, kilala mo ang hobo na ito na si Gerard?" Nagtatakang tanong ni Murphy.Sa ilang kadahilanan, nang batiin ni Yancy Ziegler si Gerard Crawford sa pangalan, si Murphy at marami pang ibang mga lalaki na naroroon ay biglang nainggit. Paano nakilala ni Yancy ang lalaking iyon pero hindi nila kilala?Ano ito?"Anong pakialam niyo kung sino ang kakilala ko? Umalis kayo sa paningin ko!" Narinig ni Murphy na tinawag ni Yancy si Gerald, kaya nagalit ng sobra si Yancy.Nag-agos ang dugo sa mukha ni Murphy.Inilapag ni Gerard ang kanyang mga chopstick bago mahinahon na sumagot, "Ah, ikaw pala, Yancy. Naaalala kita noong bumisita ako sa Sunnydale. Oh, oo nga pala — nahanap mo na ba ang ticket mo?” Kusa niyang binago nang konti ang mga nangyari noon.“Ay, oo! Nahanap ko na! Maraming salamat talaga, Gerard! Salamat ng sobra!"Yumuko si Yancy sa isang malalim na bow. Palagi siyang yumuko at