Hindi nag-abala si Gerald tungkol sa kanilang mga panunuya at sa mga malsasakit na salita. Kinuha lamang niya ang kanyang cellphone at pinadalhan ng message si Zack, na sinasabihan sa kanya kung ano ang nangyari kay Victor at sa mga gawain ng kanyang pamilya. Pagkatapos, hinila niya si Layla pabalik sa classroo. Alam ni Harper na si Gerald ay nahaharap ngayon sa matinding kaguluhan. Ang pamilyang Wright ay isang mayamang pamilya. Ang ama ni Victor ay may international na negosyo, at talagang mayaman sila. Bukod pa dito, ang kanyang ama ay isang lokal sa Mayberry, kaya maaari siyang maituring na isang malakas at maimpluwensyang tao roon. Ngunit si Harper at ang iba pa ay nanatili sa tabi ni Gerald, hindi pinapansin ang mga bagay na iyon. “Gerald, nagtatago ka ba sa classroom? Gusto kang makita ng department director!” Sa sandaling iyon, binuksan ni Whitney ang pinto ng classroom kung nasaan si Gerald. Pagkatapos ay nagcross ang kanyang mga kamay sa harapan niya at nagsal
”Bakit ka ba masyadong nagmamadali? Hindi pa nga ako tapos i-fill out yung form. Sasagutin ko yun kapag tapos na ako!”Maraming mga tao ang tumatawag sa kanya. Sa normal na araw, sasagutin agad ni Gerald ang tawag na natatanggap niya.Pero ngayon wala siyang plano na gawin ito pagkatapos makita kung gaano kabalisa si Jacob.Bukod pa dito, dalawang beses na nakasama kumain ni Gerald si Mr. Raine. Kilala nila ang isa’t-isa.Hindi na nila kinailangan pa na maging masyadong magalang sa isa’t-isa. “Bakit hindi mo pa sinasagutan yung form? Dalian mo at sagutin mo na! Bakit ka tinatawagan ni Mr. Raine? Dali sagutin mo na yung tawag!”Namatay ang tawag.Walang sumasagot sa tawag kaya diretso itong binaba ng tumawag.Nainis si Jacob. “Isa ka talagang inutil Gerald! Dapat lang sayo yan dahil isa kang…”Tumunog muli ang telepono.“Bilis! Sagutin mo na yung tawag!”Sa pagkakataong ito, agad na hinablot ni Jacob ang ballpen sa kamay ni Gerald.Pagkatapos ay kinuha niya ang telepono par
”Mr. Crawford, pasensya na po! Isa lang po itong hindi pagkakaunawaan!” Balisang-balisa si Jacob.“Ano yung hindi napagkaintindihan? Hindi ko na ngayon magawang mag-survive sa Mayberry. Mas mabuti kung hahayaan ako na umalis nadin dito sa eskwelahan!”Gusto na pirmahan ni Gerald ang form.“Nagkakamali po ako Mr. Crawford. Nagkamali lang po ako. Sa katunayan, pwede ko naman kay bigyan ng maliit na parusa. Kaso nakinig ako sa iba at binalak na i-expel ka dito sa school.”Kapag nalaman ng chancellor na binalak niyang tanggalin si Mr. Crawfod ng Mayberry sa school, sa malamang ay tapos na ang kanyang kinabukasan.Kahit na hindi ito malaman ng chancellor, sigurado padin na mapaparusahan siya ng matindi dahil sinubukan niyang tanggalin si Mr. Crawford.“Sige. Ano pala ang susunod na binabalak mong gawin sa insidenteng ito? Inutusan ni Cassandra ang isang studyante na gawin iyon sa harap ng publiko. Siguradong nasaktan ng sobra ang self-esteem ng studyanteng ‘yon!”Hindi din alam ni
Sa mga sandaling iyon, nagsend si Cassandra ng isang mensahe sa kanyang isa pang social media account.“Nakakaasar! Ordinary Man! Gusto ko ng magpakamatay! Anong dapat kong gawin?”Sabi ni Cassandra.Sa katunayan, nagalit si Gerald ng makita ang pangalan ni Cassandra.“Kung ayaw mo ng mabuhay pa sa mundong ito, edi mag pakamatay ka na! Bakit naghahanap ka pa ng ibang gagawin?”Mabilis na sagot ni Gerald.“Oh! Nakakainis ka naman! Gusto ko lang naman magkwento ng mga problema ko.”Wala ng nasabi si Gerald.Dahil alam niyang hindi maganda at masakit ang kanyang sinabi.Pero paanong nagawa ni Cassandra na gamitan siya ng malambing na tono na parang isang spoiled na bata.Hindi alam ni Gerald kung ano ang kanyang isasagot sa mensahe.“Humph! Lagi kitang inaalala, pero kahit kailan wala kang pake sakin. Sobrang nakakalungkot isipin!”“Pero gusto ko padin sabihin sayo ang tungkol doon. Alam mo ba Ordinary Man. Sayo ko lang nalalabas ang mga nararamdaman ko at ikaw lang ang nakaka
Bumukas ang pintuan ng sasakyan.Napatunganga ang apat na babae.‘Ano?’‘Ibig sabigin ba nito na si Gerald ang nagmamay-ari ng napakamahal na saskyan na ‘to?’‘Hindi ba isa lang siyang pobra mula sa aming department? Paano niya nagawang makabili ng napakaganda at napakamahal na sasakyan?’Tumalikod sila at tinignan si Gerald, at tuluyang nagbago ang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ang kotseng iyon ay di hamak na mas mamahalin kumpara sa Audi na sasakyan ni Victor. Ngumisi ang mga babae. ‘Anong pake namin kay Victor? Ang sasakyang na ‘yon ay di hamak na mas maganda kaysa sa sasakyan niya!”‘Sobrang ganda naman ng Lamborghini!’Namuta ang leader sa mga babae. Pagkatapos ay nagmadali siyang lumapit kay Gerald at ninenerbyos na nagtanong. “Gerald, sayo ba talaga ang kotseng ‘to? Ikaw ba ang may-ari?”“Kung hindi akin, sayo ba ‘to?”Tila sanay na si Gerald sa ganitong uri ng babae at sa ganitong paraan ng pananalita. Agad niya din sinabi ng masungit.“Ah! Ang ganda naman ng ko
”Kilala ko siya! Kaklase ko siya noong high school. Anong problema Gerald? Hindi natin nakita ang isa’t-isa sa loob ng tatlong taon. Nakalimutan mo na ba kung sino ako?”Sagot ni Lilian na may pagkagulat. Ngunit maliban sa pagkagulat, tila puno siya ng uyam at sa mga sandaling iyon, kinukutya niya si Gerald.Ito ang klase ng pakiramdam kung saan napagtanto niya na ang taong inakalang niyang naglaho na ay biglang nagpakita sa harapan niya. Pagkatapos ng maraming taon, ang inutil na ikala niyang matagal ng patay ay biglang sumulpot sa kanyang harapan. Napununo siya ng ganoong gulat.Sa katunayan, pagkakita kay Lilian, nagulat din si Gerald. Wala siyang masabi...Kilala niya kung sino si Lilian. Naging magkaklase sila simula pa ng sophomore year nila. Nang pupunta na sana sila sa magkaibang kurso sa junior high, napunta nanaman sa iisaang klase at naging magkalase muli sila.Sa mga sandaling iyon, tila si Lilian ay myembro ng art committee. Magaling siya kumanta at sumayaw.Ngunit,
Tumingin si Gerald. "Anong meron?"“Nagkaroon kami ng pagtitipon sa pagitan ng mga dating kaibigan ngayong gabi. Nangyayari ito bawat pares ng buwan. Hindi ko pa nabanggit ito dati — ngunit dahil nagkabunggo kami sa isa't isa, ito ang pagpapaalam ko sa iyo!"Gayundin, nandiyan si Sharon." Pinigilan ni Lilian ang isang maliit na tawa. "Pag-isipan ito: Bumalik sa high school, mauna ka sa pwesto sa mga marka, at pangalawa siya. Malapit kayong dalawa — sa totoo lang, hinahabol mo siya, hindi ba? ”Hindi nagreply si Gerald.Si Sharon Leslie, isang matandang kaibigan mula sa high school. Totoo na maayos ang kanilang pagsasama noon.Totoo rin na si Gerald ay may nagmamalasakit na damdamin para sa kanya, ngunit nauna na iyon ... lahat ng ito.Sinundan ba siya nito? Hindi pa siya naglakas-loob.Maaga pa, sa kanilang unang taon sa high school, madalas silang magkukuwentuhan. Nang maglaon, kahit na sa ilang mga pagkakataong iyon na sinubukan niyang magsimula sa isang pag-uusap, hindi siya
Ang kanyang mukha ay pinahiran ng dumi, ang maliit na batang babae ay nakikipag-usap sa batang lalaki sa tabi niya."Siguro hindi pa sila nagsisimula ng klase - iyon ang kulang!" Ang bata ay nagpunas ng isang snot. "Gusto kong pumunta din!"Ang isa pang medyo chubby na lalaki ay nag-tubo, "Kailangan mo ng pera upang makapasok sa paaralan. Wala kaming pera. Gumagawa na si Ms. Queta ng maraming mga trabaho upang mapakain kami. Hindi na tayo maaaring humiling pa sa kanya! ”"Gutom na ako!" ungol ng batang babae."Hahanapin kita ng kaunting tinapay!""Bakit ka mga urchin na nagsisiksik sa mga pintuan? Mawala ka! " Lumabas ang isang security guard, nagngangalit sa galit.Ang tatlong bata ay tumalon sa takot.Ang bantay ay nasa singkuwenta, ang uri na maaari mong makita sa isang lugar ng konstruksyon.Kitang-kita ang takot sa kanya ng mga bata, at sa gilid ng pagtakas — ngunit patuloy silang nakatingin sa paaralan, medyo mas mahaba ...Nagsalita si Gerald: "Nakatingin lang sila. Ayo