Napansin ni Jett ang mga luha sa kanyang mga mata nang makabalik siya sa sasakyan. Nalaglag ang panga niya nang makita ito. Si Tiffany lang ang magpapalungkot sa kanya hanggang sa puntong ito.

“Magmaneho ka,” utos ni Alejandro, “Bumalik tayo sa opisina.”

Mabilis na pinaikot ni Jett ang sasakyan, masyado siyang natatakot na magsalita pa. Sa sandaling iyon, kahit anong sabihin niya ay masyadong mapanganib para sa kanya.

Pinagmasdan ni Tiffany ang sasakyan ni Alejandro na umandar palayo at nakahinga siya ng maluwag. Umaasa siyang makikinig sa kanya ang lalaking ito. Hindi siya sigurado kung tama ang naging desisyon niya na makipagkita sa kanya. Pero kahit papaano ay nagkaroon siya ng lakas ng loob na harapin ang kanyang nakaraan. Napakasarap ng pakiramdam na ito. Ang lahat ng kanyang kalungkutan ay naging isang pabigat na lamang, at kailangan niyang mamaalam dito sa isang punto. Ang pagpapaalam ay magiging tanda ng isang bagong punto sa kanyang buhay.

Nagsimula siyang maglakad palayo