Parang napansin ni Mark ang itsura ni Arianne at mabilis siyang lumingon. "Anong tinitignan mo? May dumi ba sa mukha ko?"

Nag-iwas ng tingin si Arianne. “Excuse you! Hindi ako nakatingin sayo. Nakatingin ako sa... Eh, ang magandang tanawin sa labas ng bintana mo! Tingnan ang lagay ng panahon ngayon—napakaganda! Hindi umuulan! Medyo malamig, pero."

Tinaas niya ang kanyang kilay na may pagdududa. “At ano ang kakaiba sa tanawin mula sa bintana mo at sa akin, ha? Napakahusay ba na kailangan mong subukang lumingon sa akin para dito? Dapat ba akong humingi ng paumanhin sa pagharang sa iyong pagtingin?"

Napawi ang dila ni Arianne sa kahihiyan. Bakit kailangan niyang ilantad siya ng ganoon?

Dumating sila sa magarbong Italian fine-diner na na-book ni Mark. Nang makapasok sila sa pintuan, inilagay ni Mark ang kanyang kamay sa kanyang balakang upang bumuo ng isang maliit na loop para kay Arianne, na natural na ikinawit ang kanyang braso sa pamamagitan nito.

Bumibilis ang tibok ng puso niya.