Ang unang bumungad sa paningin ni Tiffany ay ang napakagwapong mukha na sumasalamin sa kanyang mga panaginip, at kaagad, isang malawak na ngiti ang sumilay sa kanyang mukha. “A-ha! So hindi ka pa natutulog diba? Tumingin sa iyo, nakahiga sa iyong kama na may malungkot na tuta. Pagod ka na ba, o narealize mo lang na nagiging walang kwenta ang buhay dahil wala ako sa tabi mo nitong dalawang araw, ha?”

Isinaalang-alang ni Jackson ang kanyang mga feature sa pamamagitan ng kanyang telepono at sumagot, “Hmm, siguro pareho. Ibig kong sabihin, humiling ka ng umalis para sa ating kasal, ngunit hindi ko pa ginawa iyon sa aking sarili, kaya kailangan ko pa ring magtrabaho sa araw na iyon... Sa madaling araw, bukas ang araw ng pagkuha ng aming lisensya. Kinikilig pa?”

"Hmm, hindi naman," sabi ni Tiffany, pinaniniwalaan ang kanyang tunay na nararamdaman. “I think mas kinikilig ako na makita ka. Alam mo kung ano ang sinasabi nila—ang kawalan ay nagpapalambing sa puso.”

Malamang dahil sa tunay na