Sa sandaling nagsalita si Thomas, alam ni James na ito ay ang kanyang lolo.

Ang lolo niya na minahal siya simula pagkabata niya.

Napaluhod siya, habang nakatulala sa malalim na butas sa kanyang harapan, at hindi mapigilan na napaiyak.

Bigla niyang naalala ang mga eksena noong bata pa lang siya.

Naalala niya na nakakandong siya sa kanyang lolo habang tinuturuan siya nito ng sinaunang salita at ang pangunahing kaalaman sa Solean Medicine.

Sa sunog sa bahay ng mga Caden sampung taon na ang nakaraan, wala siyang nagawa. Narinig niya ang hiyawan at sigawan sa paghihinagpis ng mga Caden, ngunit wala siyang magawa.

Sa bandang huli, si Thea ang sumugod sa apoy at iniligtas siya.

Makalipas ang sampung taon, wala pa din siyang nagawa at pinanood na mahulog ang kanyang lolo sa malalim na butas ng sarili niyang mga mata.

“Bwisit.”

Tumayo si James, nagpuputukan ang ang mga ugat sa kanyang mukha, at mariin na tinitigan ang lalaking nakaitim na balabal sa may bato mula sa malayo.