Hindi kayang tanggapin ni James ang mga ganoong bagay.

Kasalukuyan silang nabubuhay sa panahon ng kapayapaan kung saan ang lahat ay dapat na mamuhay bilang pantay. Walang sinuman ang dapat na mas mababa sa iba.

Tumayo siya, kinuha ang sigarilyo, at umalis. Binuksan niya ang pinto ng balcony at naglakad palabas.

Nakatayo sa balkonahe, tumingin siya sa malayong tanawin na nababalutan ng niyebe.

Nang makitang wala nang interes si James sa kanila, wala silang nagawa kundi ang magbihis.

“Sir…”

Malalim ang iniisip ni James habang nakatingin sa snowscape nang may umiyak kaya napabalik ito sa kasalukuyan.

Bumalik siya sa katinuan at tumingin sa dalawang babaeng lumabas sa balcony.

Magkapareho ang kambal at magkasingtangkad pa na parang isa lang ang hulmahan. Parehas pa silang suot.

Malumanay silang tiniyak ni James. "Wala kayong kailangang gawin para sa akin. Huwag mag-alala. Iingatan ko kayong dalawa habang nandito ako."

“Okay.”

Sabay na tumango ang dalawa at yumuko ng pasasalamat.