ยังมีหญิงสาวสวยอีกคนอยู่ข้าง ๆ แมนดี้ น่าแปลกที่เป็นเซซิเลียมากับเธอ หุ่นของเธอเซ็กซี่มาก เธอสวมกระโปรงที่สั้นมากแต่เธอก็ยังดูมีเสน่ห์และเย้ายวนมากผู้หญิงสวยสองคนยืนเคียงข้างกันและทั้งคู่มีจุดเด่นที่แตกต่างกัน ผู้คนมากมายเอี้ยวตัวหันกลับมามองทั้งคู่แม้พวกเขาเดินผ่านไปแล้วก็ตามเมื่อเห็นฮาร์วี่ย์ เซซิเลียก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้อึดอัด ตั้งแต่เกิดเรื่องเงินแปดแสนดอลลาร์ เธอก็ได้พบกับฮาร์วี่ย์อีกครั้ง เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่พวกเขาเดิมพันกัน ไม่นานก็เกิดอาการหน้าแดงแต่ฮาร์วี่ย์ทำเหมือนว่าเขาไม่เห็นเธอ เขาเดินไปหาแมนดี้อย่างไม่แยแส จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า "ที่รัก ผมมาแล้ว!"มันทำให้เซซิเลียค่อนข้างรู้สึกหงุดหงิดใจ ‘ฉันแต่งตัวยั่วยวนขนาดนี้ แน่นอนว่าไม่ว่าใครก็ตามที่เห็นฉันจะต้องหลงเสน่ห์ฉันอย่างแน่นอนเพราะฉันมีหุ่นและรูปร่างหน้าตาดีขนาดนี้ แต่คุณทำตัวอวดดีได้อย่างไร! คุณไม่ได้มองมาที่ฉันเลยสักนิด! คุณอยากให้ฉันตบคุณแรง ๆ สักทีไหม?ดูเหมือนว่าในวันนั้นแมนดี้จะอารมณ์ดี เธอไม่ได้ทักท้วงใด ๆ แม้เธอได้ยินฮาร์วี่ย์พูดกับเธอด้วยท่าทางที่น่ารักแบบนี้ จากนั้นเธอก็ยื่นกระเป๋าในมือให้เขาและพูด
แต่ถ้าเซซิเลียรู้ว่าท่านประธานคนใหม่หนุ่มหล่อคนนั้นกำลังช่วยเธอถือกระเป๋าอยู่ในตอนนี้เธอจะคิดยังไงนะ?แมนดี้มองเซซิเลียอย่างจริงจัง หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พยักหน้าและพูดว่า “ใช่ เธอมีโอกาสสูงมาก แต่มีปัญหาคือเธอมีคู่แข่งมากมายเช่นกัน…”“เอ๊ะ?”“แม้ว่าฉันจะยังไม่ได้พบกับท่านประธานคนใหม่ แต่ฉันก็ได้พบกับคนอื่น ๆ เลขาและแม้แต่พนักงานต้อนรับหญิงก็เซ็กซี่และมีเสน่ห์มาก พวกเขาอยู่ใกล้ตัวเขาทั้งนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงมีโอกาสมากกว่าเธอ แล้วเธอล่ะ? ถ้าเธอไปเป็นพนักงานทำความสะอาดที่บริษัทของพวกเขา เธอก็สามารถไปทำความสะอาดโต๊ะทำงานของท่านประธานได้ทุกวัน ถ้าไม่อย่างนั้น เธอจะไม่มีโอกาสเลยแม้แต่น้อย!” แมนดี้พูดบอก"ความคิดที่ดี! อย่างที่รู้เธอรู้จักฉันดีที่สุด ฉันจะไปสมัครงานพรุ่งนี้…”ผู้หญิงทั้งสองคนหัวเราะอย่างสนุกสนาน ตอนนี้พวกเขากลายเป็นภาพที่น่ามองบนท้องถนนและแม้แต่ฮาร์วี่ย์ที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาก็ถูกมองข้ามด้วยเช่นกันขณะที่พวกเขาเดินไปรอบ ๆ พวกเขาก็มาถึงบริเวณที่มีแต่สินค้าหรูหราวางขายในศูนย์การค้ามีรองเท้าที่สวยงามมากคู่หนึ่งที่วางโชว์อยู่ พวกเขาเห็นมันผ่านตู้กระจกตรงหน้าพวกเขา มีเด
“ถ้าเราไม่ซื้อก็ลองไม่ได้งั้นเหรอ ใช่ไหม?” ฮาร์วี่ย์ยิ้มมุมปาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับพนักงานขายแบบนี้ ถ้าไม่ไม่ได้ลองสวมใส่มันทั้งเสื้อผ้าและรองเท้าแล้วจะตัดสินใจซื้อได้อย่างไร?แมนดี้รู้สึกอึดอัด เห็นได้ชัดว่าพนักงานดูถูกพวกเรา เป็นความจริงที่ว่าบริษัทของเธอกำลังตกต่ำ บริษัทของเธอต้องดำเนินกิจการไปด้วยความอย่างยากลำบากด้วยเงินเพียงแค่แปดแสนดอลลาร์ที่ฮาร์วี่ย์ได้ให้ไว้กับเธอ เธอไม่สามารถนำเงินไปซื้อรองเท้าที่มีราคาราวหนึ่งหมื่นหกพันดอลลาร์“ฮาร์วี่ย์ ไปกันเถอะ เราไปดูที่อื่นก็ได้…” แมนดี้พูดอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เมื่อเห็นท่าทีของแมนดี้แบบนั้น ฮาร์วี่ย์ก็พยักหน้า ยังมีแบรนด์ดี ๆ อีกมากในศูนย์การค้าแห่งนี้ นั่นเป็นเพราะพนักงานที่ร้านนี้ทำตัวไม่เหมาะสม พวกเขาควรไปใช้บริการร้านอื่นจะดีกว่า ตราบใดที่พวกเขามีเงินพวกเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะซื้อรองเท้าไม่ได้แต่ก่อนที่ทั้งสามคนจะออกจากร้านนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังมาจากด้านหลังพวกเขา ผู้หญิงคนนั้นพูดว่า “เฮ้! เอารองเท้าคู่นั้นให้ฉันหน่อย ฉันจะลอง!”ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนเธอจะมีอายุยี่สิบปลาย ๆ เธอดูเซ็กซี่และยั่วยวน ในขณะนั้นเธอกำลั
ขาของพนักงานเหล่านั้นสั่นอย่างห้ามไม่ได้ พวกเขาทั้งหมดถึงกับต้องนั่งยอง ๆ บนพื้นโดยเฉพาะคนที่ทำตัวเย่อหยิ่งเมื่อกี้นี้เธอถึงกับตัวสั่นและพูดว่า "ดิฉันขอโทษนะคะคุณผู้ชาย ดิฉันขอโทษ…"แม้แต่เจ้าของร้านก็รีบออกมาต้อนรับอย่างรวดเร็ว เขาแสดงความเคารพฮาร์วี่ย์ ผงกศีรษะและโค้งคำนับให้ฮาร์วี่ย์ เพราะนี่เป็นลูกค้าคนสำคัญและทรงอิทธิพลมาก ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าลูกค้าอย่างเขาจะซื้อของหรือเปล่า แม้ว่าเขาจะไม่ได้ซื้ออะไรที่นั่นเลย แต่พนักงานเหล่านั้นก็คงไม่กล้าพูดอะไรไร้สาระออกมา“คุณไม่ต้องขอโทษผม ค่าคอมมิชชั่นทั้งหมดให้กับสาวสวยคนนี้” ฮาร์วีย์พูดและชี้ไปที่พนักงานอีกคนที่เมื่อกี้นี้ทำตัวค่อนข้างสุภาพ"รับทราบค่ะ! แน่นอนค่ะ!” พนักงานคนนั้นพยักหน้าไม่หยุดหย่อน สำหรับพนักงานที่เยาะเย้ยฮาร์วี่ย์เมื่อกี้นี้ก็มีสีหน้าซีดลง ของทั้งหมดมันมูลค่าหนึ่งแสนห้าหมื่นดอลลาร์และค่าคอมมิชชั่นก็จะอยู่ที่ประมาณสองสามพันดอลลาร์ ตอนนี้เธอเสียเงินค่าคอมมิสชั่นพวกนั้นไปแล้ว นอกจากนี้เธอยังไปทำให้ลูกค้าคนสำคัญที่ในอนาคตที่อาจจะกลับมาซื้อสินค้ากับพวกเขาโกรธเคือง ในตอนนั้นเองที่เธอแทบจะคุกเข่าลงต่อหน้าฮาร์วี่ย์หญิงสาวเซ็ก
หลังจากให้ที่อยู่ของบริษัทโฆษณาและขนาดรองเท้าของแมนดี้แล้ว ฮาร์วี่ย์และคนอื่น ๆ ก็ออกจากร้านทันที พนักงานไม่กล้าที่จะยกศีรษะของพวกเขาขึ้นมาและลูกค้าคนอื่น ๆ ที่อยู่ที่นั่นก็เกรงกลัวด้วยเช่นกันพวกเขาไม่รู้ว่าฮาร์วี่ย์เป็นคนแบบไหน เขาจะทำตัวธรรมดา ๆ ทั่ว ๆ ไปแบบนี้ได้อย่างไร? แต่เขาก็ดุค่อนข้างลึกลับน่ากลัวเหมือนกันเมื่อพวกเขาออกไปข้างนอกแมนดี้พูดว่า “ฮาร์วี่ย์ เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมคุณถึงมีเงินมากมายขนาดนั้น? แล้วเมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้นกับคน ๆ นั้นงั้นเหรอ? ทำไมเขาถึงได้ทำตัวเกรงกลัวมากหลังจากเห็นบัตรเครดิตของคุณ?”เซซิเลียจ้องไปที่ฮาร์วี่ย์อย่างต้องการคำตอบด้วยเช่นกัน ถ้าเธอไม่ได้คำตอบ คืนนี้เธอคงจะนอนไม่หลับแน่นอนฮาร์วี่ย์ยักไหล่และพูดว่า “บัตรเครดิตไม่ใช่ของผมหรอก มันเป็นของเพื่อนร่วมชั้นคนนั้นของผม ผมใช้มันไปแล้วและจะถือว่าเป็นการจ่ายเงินเดือนล่วงหน้า คุณไม่ต้องกังวล ผมได้เงินเดือนค่อนข้างสูง“ทำไมพวกเขาถึงตกใจมากเมื่อเห็นบัตรเครดิตนั่นน่ะเหรอ บางทีเพื่อนร่วมชั้นของผมอาไม่ใช่คนธรรมดา”"ฉันเข้าใจแล้ว!" แมนดี้พยักหน้า เพื่อนร่วมชั้นของเขาสามารถให้ฮาร์วี่ย์ยืมเงินได้แปดแสนดอ
“แมนดี้ ตั้งแต่เรียนจบเราก็ไม่เคยเจอกันเลย” ไวแอตต์มองไปที่แมนดี้อย่างสนอกสนใจ “ถ้าเป็นคนอื่น ฉันคงทำอะไรไม่ได้แน่ ๆ แต่เป็นคุณ ผมจะคิดหาทางให้คุณแน่นอน รอสักที่นี่ครู่…“ยังไงก็ตาม แล้วนี่คือ…”ไวแอตต์มองไปที่ฮาร์วี่ย์ด้วยสีหน้าสับสน ‘ชายคนนี้สวมเสื้อผ้าราคาถูก ๆ เขาดูน่าเวทนาและน่าสมเพชเสียจริง! ทำไมเขาถึงมาอยู่ใกล้ ๆ พวกเขา? เขาเป็นคนรับใช้ที่บ้านของเธอหรือเปล่า? 'เซซิเลียหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ดูเหมือนว่ามิสเตอร์จอห์นสันจะอยู่ต่างประเทศนานมากแล้ว นายไม่รู้ข่าวของเพื่อนร่วมชั้นเรียนอย่างเรา นี่คือสามีของแมนดี้ เขาแต่งงานกับแมนดี้มาสามปีแล้ว แต่เขาไม่ได้แตะต้องแม้แต่ปลายเล็บของเธอ…”“อย่างนั้นเหรอ? คุณเป็นลูกเขยของตระกูลซิมเมอร์ คุณได้เป็นตำนานของคนที่ไม่มีอะไรดีที่มีชื่อเสียงไปทั่ว! ผมเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับคุณ” ไวแอตต์หัวเราะ “แต่เราไม่ต้อนรับคนอย่างคุณที่นี่ เชิญออกไปครับ นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณควรมา”ฮาร์วี่ย์เหลือบมองไวแอตต์และพูดอย่างเยือกเย็นว่า “คุณเป็นแค่ผู้จัดการที่ร้านอาหารนี้ น่าจะทำตัวให้สมกับกับเป็นผู้จัดการ แต่ถ้าไม่ คุณก็เป็นได้แค่พนักงานเสิร์ฟ คุณไม่สามารถหาห้อ
ไวแอตต์ตกอยู่ในความเงียบ ใบหน้าของเขายังคงบวมเล็กน้อย เขารู้ดีว่าเขาจะมีความสามารถให้ร้านอาหารยกเว้นให้พวกเธอได้อย่างไร?แต่เป็นพราะแมนดี้เทพธิดาจากชีวิตในมหาวิทยาลัยของเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้ แมนดี้คิดว่าเขาเป็นคนที่ช่วยพวกเธอ เขาจึงไม่จำเป็นต้องให้คำอธิบายอะไรในเรื่องนั้น เขาจะถือว่านั่นเป็นความเข้าใจผิดที่สวยงาม“นางฟ้าทั้งสอง โปรดทางนี้ครับ เราได้จัดห้องส่วนตัววีไอพีที่ใหญ่ที่สุดในนอร์ทแลนด์ไว้ให้พวกคุณแล้ว ลูกเขยอย่างคุณได้โปรดอย่าเข้ามา ผมกลัวว่าคุณจะไม่สามารถใช้จ่ายค่าอาหารที่นี่ได้” ไวแอตต์ยิ้มจาง ๆ และพูดอย่างด้วยท่าทางของสุภาพบุรุษแสนดีฮาร์วี่ย์เหลือบมองไวแอตต์และพูดอย่างเยือกเย็นว่า “มิสเตอร์จอห์นสัน คุณแน่ใจหรือว่าคุณเป็นคนที่ต้องจัดหาห้องส่วนตัวนี้ได้?”“ถ้าไม่ใช่ผม แล้วจะเป็นคนขี้แพ้แบบคุณงั้นเหรอ” ไวแอตต์ยิ้มและพูดมันอย่างเย็นชา“ฮาร์วี่ย์!” แมนดี้พูดเตือนอย่างจริงจัง “มิสเตอร์จอห์นสันใจดีมากที่จัดหาห้องส่วนตัวให้กับเรา อย่าพูดเรื่องไร้สาระอะไรอีกเลย…นอกจากนี้ไวแอตต์ยังเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันและฉันรู้สึกขอบคุณคุณจริง ๆ ที่ช่วยจัดห้องส่วนตัวให้เรา แต่ฮาร์วี
ในขณะที่ไวแอตต์ยังคงพยายามโน้มน้าวมิสเตอร์ลูอิส แต่เขาคนนี้กลับคนเดินตรงไปที่ประตูห้องวีไอพีแล้ว ละเขาผลักเปิดประตูเข้าไปสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่แมนดี้ เขาตื่นเต้นมากเขาจัดเซ็ตผมด้วยท่าทางสุภาพและมองไปที่ลูกน้องที่อยู่ข้างหลังเขาลูกน้องรู้ทันทีว่าต้องทำอะไร เขาเคาะประตูห้องอย่างสุภาพและเดินตรงไปหาแมนดี้ “สวัสดีครับ คุณ...” ลูกน้องทักทายหลังจากกระแอมในลำคอ “หืม? มีอะไรหรือเปล่าคะ?" แมนดี้ตอบกลับไปและพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เธอกำลังสับสนว่าทำไมคนแปลกหน้าเหล่านี้เข้ามาทักทายเธอลูกน้องกลืนน้ำลายหลังอึกใหญ่หลังจากที่ได้เห็นใบหน้าที่สวยงามของแมนดี้ ทั้งจินตนาการว่าจะได้อยู่กับผู้หญิงคนนี้หลังจากที่เจ้านายของเขาสนุกไปกับเธอเสร็จแล้วในขณะที่เขามีกำลังจินตนาการลามก สายตาของเขาก็เริ่มเริ่มส่อถึงความทะลึ่งลามกออกมา แต่เขาก็จำหยุดความคิดไว้และหันกลับมาสนใจงานของเขา “อันที่จริงเราได้จองห้องวีไอพีนี้ไว้แล้วโดยใช้ชื่อว่ามิสเตอร์ลูอิส แต่ดูเหมือนว่าคุณจะชื่นชอบที่นี่เราจึงอนุญาตให้คุณและเพื่อน ๆ ทานที่นี่ต่อ แต่มีเงื่อนไขว่าคุณจะต้องยอมรับข้อเสนอของมิสเตอร์ลูอิส ไปดื่มต่อก