ควินนี่ ยอร์กจ้องมองไปในทิศทางที่ฮาร์วีย์เดินออกไป หลังจากนั้นสักพัก รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “พี่รองคะ เรามาเดากันดีกว่า คิดว่าสิ่งที่เขาพูดมันหมายถึงฉัน หรือพี่?

ชายคนหนึ่งเดินสวมเสื้อคลุมออกมา ในมือของเขากำลังกำหมากรุกที่ทำจากหยกแน่น พร้อมพูดอย่างนิ่งเฉย “หมายถึงฉัน และเธอด้วย…”

“ไม่กลัวเหรอ?” ควินนี่ถาม

“ทำไมฉันต้องกลัวล่ะ? เธอต้องไม่กลัว ถ้าเธออยากจะทำให้ม้าที่กำลังคึกเชื่องลงได้ ตระกูลยอร์กก็เป็นอย่างนั้นแหละ เธอก็ด้วย” สีแดงจาง ๆ ส่องประกายผ่านดวงตาของควินตัน แต่เขาก็สงบลงได้อย่างรวดเร็ว

เขาไม่แน่ใจว่าควินนี่เข้าใจเขาหรือเปล่า เธอตอบอย่างไม่ตั้งใจ “ในเมื่อพี่ใหญ่มาเพื่อประกาศสงคราม งั้นฉันจะเลิกเล่นสนุกกับพี่สะใภ้ของฉันก็แล้วกัน”

“แล้วแต่” ควินตันเดินออกจากห้องพัก

“แต่ฉันขอแนะนำนะ อย่าทำเกินไปล่ะ แม้แต่ฉันก็ช่วยเธอไม่ได้ถ้าเธอยังคงเล่นกับไฟ!”

ในขณะที่เขาพูดจบ เขาเดินออกไปและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

รอยยิ้มของควินนี่หายไป สายตาของเธอจ้องมองไปที่เพดานเป็นเวลานาน และเผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง “ผู้ชายนี่มัน น่าเบื่อจริง ๆ …”

“เขาพยายามที่จะเล่นอย่างเต็มที่ แต่ฉันต้องการให้