“รับทราบค่ะ! มิสเตอร์ควินน์ ดิฉันจะขอให้เขาออกไปเดี๋ยวนี้!” หัวหน้าคนนั้นพยักหน้ารัว ๆ จากนั้นเธอก็หันกลับมาและจ้องไปที่ฮาร์วี่ย์ด้วยความโกรธ จากนั้นเธอก็พูดว่า “คุณผู้ชายคะ กรุณาออกไปเดี๋ยวนี้ ที่นี่เราไม่ต้อนรับคุณ หากคุณไม่รู้ว่าจะออกไปอย่างไร เราจะขอให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพาคุณออกไป…”

ฮาร์วี่ย์ไม่ต้องการที่จะรบกวนเธอ เขาเพียงแค่ก้าวไปข้างหน้าและจ้องไปที่แมนดี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“ฮาร์วี่ย์? ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?" ตอนนี้แมนดี้เพิ่งรู้สึกตัว เมื่อเธอเห็นฮาร์วี่ย์กายที่สวยงามของเธอก็สั่นเล็กน้อย เธอเต็มไปด้วยทั้งความสุขและความอึดอัดในขณะเดียวกัน

แม้กระทั่งเธอเองก็คิดอธิบายไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงมีความรู้สึกแบบนั้น

ก่อนหน้านี้เธอทำตัวอยู่เหนือกว่าเขาตลอดเมื่อเวลาอยู่ต่อหน้าฮาร์วี่ย์ ตอนนี้ก็ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่ทราบได้เธอกลับรู้สึกว่าฮาร์วี่ย์ดูดีในสายตาของเธอ เธอมักจะรู้สึกโดดเดี่ยวในเวลาที่ไม่ได้เจอฮาร์วี่ย์

สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือเธอรู้สึกอึดอัดและกังวลมากเมื่อเขาต้องเห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น เธอกลัวว่าเขาอาจจะโกรธ แมนดี้ค่อนข้างสับสนกับความรู้สึกแบบนั้น

ฮาร์วี่ย์ไม่