อาหารมื้อนั้นไม่ได้น่าปิติมากนัก

ไอรีน จอห์นสันทานไม่กี่คำก่อนที่จะชำระเงินแล้วขอตัวกลับ

ฮาร์วีย์ ยอร์กไม่ได้คิดที่จะห้ามเธอเช่นกัน เขารู้ดีว่าเธอจะต้องไปแจ้งเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้น

ที่หลงเหมินสาขาฮ่องกงและลาสเวกัส

มอร์แกน จอห์นสันนั่งอยู่บนฟูกนอนพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่ฟังคำอธิบายของไอรีนเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมด

เมื่อเธอกำลังจะเล่าจนจบ มอร์แกนก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะถามว่า “เธอได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? ฮาร์วีย์พูดว่าเขาต้องการให้วินซ์ ยอร์กและทั้งตระกูลของเขาไปที่นั่นอย่างงั้นเหรอ?”

ไอรีนคิดทบทวนแล้วตอบเบา ๆ ว่า “ใช่ค่ะ เขาพูดแบบนั้น”

“น่าสนใจ!” มอร์แกนพึมพำกับตัวเอง

“เขามั่นใจมากว่าเคทลิน พาร์สันจะไม่กล้าตามใครทั้งนั้น…

“เขามีแผนอะไรรึเปล่า? หรือเขาไม่ได้กลัวตระกูลยอร์กแห่งฮ่องกงจริง ๆ ?”

มอร์แกนขมวดคิ้ว ไม่ว่าจะอย่างไร มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ชัดเจน…

ฮาร์วีย์ไม่กลัวใครในฮ่องกงและลาสเวกัสเลย

ไอรีนดูลังเลเล็กน้อยหลังจากที่เห็นสีหน้าของมอร์แกน

“ให้ฉันส่งคนไปไกล่เกลี่ยปัญหาให้พวกเราไหมคะคุณปู่? หรือว่าพวกเราจะตามแผนฮาร์วีย์ไปจนจบ?

“กองบังคับคดีของหลงเหมินก็ต่อต้านเขา