ชายหนุ่มหัวโล้นพูดด้วยความไม่พอใจ “เราเป็นพี่น้องของหลงเหมิน เราคือ…”

เพี๊ยะ!

ฮาร์วีย์ ยอร์กเหวี่ยงฝ่ามือไปที่ใบหน้าของชายคนนั้นแล้วส่งเขาลอยออกไป

“คุณคิดว่าการเป็นคนของหลงเหมินมันยอดเยี่ยมนักเหรอ!”

“ตอนนี้ผมจะจัดการพวกคุณทุกคน!”

“แม้แต่ซามูเอล บาวเออร์ยังต้องแสดงความเคารพต่อผม!”

“แล้วคุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร?!”

“เอาล่ะ!”

“ผมให้โอกาสพวกคุณแล้ว!”

สายตาของฮาร์วีย์ เย็นชาแต่การแสดงออกของเขาเย็นชายิ่งกว่า

แม้แต่การจ้องมองอย่างเย็นชาของเขาในตอนนี้ก็ยังทำให้ผู้คนจากสาขามอร์ดูของหลงเหมินเหงื่อตก

“ยานนิค บิสสัน ถ้าพวกเขาไม่ยอมทำเองก็ช่วยสนองพวกเขาที”

“แล้วราเชล ฮาร์ดีล่ะ…?”

ฮาร์วีย์มองที่ราเชลโดยไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจน

"ปล่อยเธอไป ผมบอกว่าไปแล้วว่าจะไม่ฆ่าเธอ แน่นอนว่าผมจะไม่แตะต้องเธออีก”

ฮาร์วีย์เตะชายหนุ่มออกไปหลังจากพูดจบและเดินจากไป

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง สมาชิกทั้งหมดจากสาขามอร์ดูของหลงเหมินต่างก็เดินโซซัดโซเซ ประคองแขนตัวเองไป

ในตอนที่พวกเขามา พวกเขาล้วนเป็นสง่าและทรงพลัง แต่ในตอนที่พวกเขาจะกลับออกไป พวกเขากลับหาคนขับรถแทนในราคาสูงเท่านั้น เพราะแขนของพวกเขาหักจนหมด ไม่