หลังจากที่ช่วงนี้เข้ากันดีกับฮาร์วีย์ แมนดี้ได้พบว่าจริง ๆ แล้วเธอได้ยอมรับฮาร์วีย์จากก้นบึ้งหัวใจของเธอแล้วมันมีเพียงแค่บางอย่างที่ยังขวางกั้นระหว่างทั้งสองคนและขัดขวางพวกเขาการจากใช้ชีวิตอยู่อย่างคู่แต่งงานทั่วไป หลังจากเรื่องนี้ แมนดี้พบว่าเธอไม่ทิ้งฮาร์วีย์ไปไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เธอเห็นเขาถูกอันธพาลพาตัวไปและแมนดี้ก็ไม่ต้องการที่จะพบเจอกับความรู้สึกสะเทือนใจอย่างนี้อีกถ้าคืนนี้จะใช้โอกาสนี้ให้เต็มที่เลยล่ะ?คิดเสียว่าเป็นความทรงจำสุดท้ายในบ้านหลังนี้…?ความเขินอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแมนดี้ฮาร์วีย์ที่อยู่ข้าง ๆ ดูงงงวย เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้นะ?ช่วงหนึ่งเธอร้องไห้ ต่อไปเธอก็หัวเราะขึ้นมาและเขินอายอีกครั้ง“ที่รัก คุณเป็นอะไร? ผมไม่เป็นอะไร ไม่ใช่เหรอ?” ฮาร์วีย์ปลอบโยนเธอ“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากร้องไห้ จริงสิ” แมนดี้เริ่มคิดที่จะเปลี่ยนเรื่อง “คืนนี้คุณอยากกินอะไร? ฉันจะทำอาหารให้คุณเอง”“อะไรก็ได้ครับ เพราะไม่ว่าคุณจะทำอะไรผมก็ชอบอยู่ดี” ฮาร์วีย์ยิ้มถึงแม้ว่าทักษะการทำอาหารของเธอจะอยู่ในระดับแห่งหายนะ แต่อย่างไรฮาร์วีย์ก็ได้ตัดสินใจไปกับมันในขณะที
แมนดี้รู้สึกมึนงงหลังที่เธอได้ยินสิ่งที่ฮาร์วีย์พูดจริงเหรอที่เธอถูกหลอก? ฮาร์วีย์หนีออกมาได้ด้วยตัวเองเหรอ?เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ดี ๆ ช่วงเวลาไม่ได้มีมากนัก คีธได้พูดขึ้นว่าจะรู้ผลการสืบสวนหลังจากผ่านไปยี่สิบสองชั่วโมงแต่ฮาร์วีย์กลับปรากฏตัวขึ้นภายในหนึ่งชั่วโมง“ฮาร์วีย์ นายคิดอะไรอยู่? นายยังจะโม้อีก!”“นายรู้ไหมว่าใครเอาตัวนายไป? คนพวกนั้นเป็นนักเลงจากชายแดนโอไฮโอ! คนพวกนั้นลงมือฆ่าได้ภายในพริบตาเดียว!”“ถ้าไม่ใช่ตระกูลเยตส์ที่ควบคุมตำรวจทั้งหมดในเซาท์ไลท์ได้ด้วยการส่งคนออกไปหานายและแรงกดดันมหาศาลใส่นักเลงพวกนั้น นายจะยังมีชีวิตอยู่ได้ยังไง?!”“นายคงได้ตายไปแล้ว!”“นายไม่เห็นเหรอว่าคนบนถนนมาจากกรมตำรวจ? ความปลอดภัยของบัควู้ดหนาแน่นขึ้นเพราะนาย!”ทั้งไซม่อนและลิเลียนทำราวกับว่าพวกเขารู้เรื่องทั้งหมด ทำให้ตอนนี้พวกเขาหน้าซีดลงทันทีด้วยความคิดเห็นของพวกเขา การโอ้อวดที่เป็นความเคยชินของฮาร์วีย์มันสิ้นหวังทั้งหมดเป็นเพราะแมนดี้ที่เสียสละทุกอย่างเพื่อให้เขาปลอดภัย แต่เขากลับอ้างว่าเขาทำทั้งหมดด้วยตัวของเขาเองในตอนนั้นแมนดี้พูดขึ้น “พ่อคะ แม่คะ ความจริงไม่ได้สำคัญเลยค่ะ สิ
คำพูดที่กล้าหาญของฮาร์วีย์สร้างความมึนงงให้กับไซม่อนและลิเลียนหลังจากเวลาผ่านไป ไซม่อนถอนหายใจและคร่ำครวญ “ลืมไปเถอะ ตอนนี้เราจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว”“วันนี้ไม่ใช่วันของนาย พักผ่อนเถอะ”หลังจากนั้น ไซม่อนได้พาตัวลิเลียนออกไปด้วยความผิดหวัง!ในใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง!แม้กระทั่งในสถานการณ์อย่างนี้ ฮาร์วีย์ยังคงพูดโม้อีก พวกเขาไม่สามารถทนพูดอะไรต่ออีกได้แล้วสำหรับพวกเขา คนอย่างฮาร์วีย์เป็นความสิ้นหวังอย่างมากแมนดี้ยิ้ม “ที่รัก อย่ามาแกล้งฉันเล่นสิ”“ในอนาคต เรามาหาทางสร้างธุรกิจเล็ก ๆ กันเถอะ มันคงไม่ยากที่จะเอาตัวรอดได้ถ้าเราทำหน้าที่ของเราได้ดี”“ถ้ามันไม่ได้ผล เราจะคงจะต้องไปขายของตามท้องถนนแล้ว เราไม่ได้มีส่วนร่วมกับผู้ขายของแผงลอยเร็ว ๆ นี้เหรอ? เราเริ่มคืนนี้กันเลยไหม?”แมนดี้ย่อมทำทุกอย่างที่เธอพูดตลอดและมีแรงขับเคลื่อนที่แข็งแกร่งจากนั้นเธอจึงไปค้นหาข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตเพื่อหาสินค้าขนาดเล็กจากตลาดใกล้เคียงและพาฮาร์วีย์ไปคลังสินค้าด้วยความสนใจฮาร์วีย์พูดไม่ออกไม่นาน แมนดี้ก็ได้เตรียมบางอย่างที่จะขายได้และเจอแผงลอยบนถนนคนเดินตามที่เธอพูดว่าแผงลอยของพวก
แมนดี้หน้าเสีย เธอไม่คาดคิดว่าตอนที่เธอตั้งแผงลอยขึ้น เธอจะเจอใครที่ชั่วร้ายและน่ารังเกียจเท่านิคมาก่อน “ผู้จัดการลาเชย์ ผมคิดว่าถุงน่องที่คุณถืออยู่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ”“จริงด้วย!”นิคต้องพูดถึงแมนดี้ต่อหน้าลูกน้องของเขาแน่เขาไม่ได้มีเพียงแต่โกรธแมนดี้ที่ไล่เขาออก แต่เขายังมีความต้องการทางเพศกับเธอมาเสมออีกด้วยฮาร์วีย์เดินออกมาจากด้านหลังด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงหลังจากที่เห็นนิคเห็นว่าแมนดี้กำลังมีความสุขกับการขายของ เขาก็ไม่มีเจตนาที่จะหยุดเธอแต่ผู้ชายคนนี้กลับออกมาจากที่ไหนไม่รู้และตั้งใจจะทำร้ายเธอ ซึ่งทำให้ฮาร์วีย์รู้สึกโกรธสายตาของฮาร์วีย์เย็นชา ซึ่งสายตาของเขาทำให้ร่างกายของนิคเย็นลงแมนดี้ตกใจเมื่อเห็นฮาร์วีย์ เธอรีบกระซิบพูดทันที “ฮาร์วีย์ อย่าไปสนใจคนพวกนี้เลย เรามาที่นี่เพื่อสร้างธุรกิจกันนะ เหมือนคำกล่าวที่ว่าความสันติสร้างความมั่งคั่ง”ที่จริงแล้ว เธอกลัวว่าฮาร์วีย์จะทำร้ายพวกเขาและเกิดปัญหาในภายหลังเธอไม่ใช่ประธานบริษัทของซิลเวอร์นิมบัส เอ็นเทอร์ไพรส์แล้ว ถ้าเกิดว่าฮาร์วีย์ทำร้ายบางคนและถูกตำรวจพาตัวไปล่ะ? เธอจะทำอะไรได้?ฮาร์วีย์พยักหน้าและตอบกลับ “ก็ได้ ผ
ท่าทีบนใบหน้าของนิคแสดงความสมเพชขึ้นมากกว่าเดิมเมื่อเขาได้ยินแมนดี้พูดขึ้นด้วยความถ่อมตัวอย่างนี้“ประธานซิมเมอร์ ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ อย่างนี้ผมคงต้องระมัดระวังธุรกิจของคุณแล้วล่ะ”“ถุงน่องพวกนี้ ผมต้องการมันทั้งหมด!”เมื่อนิคพูดจบท่าทางของเขาดูร้ายกาจขึ้น“ผมอยากซื้อสักคู่เหมือนกัน!”“ฮ่าฮ่าฮ่า…!”ลูกน้องของนิคหัวเราะอย่างน่าสมเพช สายตาที่เต็มไปด้วยความใคร่ของพวกเขาจับจ้องไปที่แมนดี้นิคแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายและพูด “แมนดี้ ฉันได้ยินมาว่าเธอทิ้งกรรมสิทธิ์หุ้นของซิลเวอร์นิมบัส เอ็นเทอร์ไพรส์ไปทั้งหมด อย่างนี้ก็หมายความว่าเธอไม่เหลืออะไรแล้ว บางทีเธออาจจะเช่าบ้านไม่ได้ด้วยซ้ำ!”“เอาอย่างนี้ไหม? ตอนนี้บริษัทของเรากำลังหาเลขาให้ฉันอยู่ด้วยเงินเดือนเจ็ดร้อยแปดสิบดอลลาร์ต่อเดือน”“ตอนนี้ฉันยังไม่เจอผู้สมัครที่เหมาะสม แต่ถ้าเธอทำตัวดี ฉันให้ตำแหน่งนั้นกับเธอได้นะ!”“แต่เธอจะต้องจำเงื่อนไขหนึ่งข้อของการเป็นเลขาของฉัน คือเธอจะต้องนอนกับฉัน!”ฮาร์วีย์อดทนต่อไม่ไหวอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้หยาบช้าเกินไป ตอนนี้ฮาร์วีย์ไม่ต้องการอะไรนอกจากการพุ่งตัวไปตบผู้ชายคนนี้และกดหัวของเขาลงชักโครกแต่แมนด
นิครีบลุกขึ้นจากพื้นเขาหน้าซีดและอับอาย เขาหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาและเริ่มกดเบอร์เพื่อโทรออก“บราเทอร์ฟราย นี่ผมเองนิค!”“ตอนนี้ผมถูกคนขายของทำร้ายในถนนคนเดิน!”“ที่นี่เป็นอาณาเขตของคุณ คุณควรมาให้ความยุติธรรมกับผม!”ท่าทีของทุกคนเปลี่ยนไปหลังจากที่พวกเขาได้ยินชื่อของบราเทอร์ฟรายหลังจากเวลาผ่านไป ใครบางคนพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “หัวหน้าครับ บราเทอร์ฟรายที่คุณหมายถึง เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะเป็นหัวหน้าใหญ่ของถนนคนเดินแห่งนี้์”“นายค่อนข้างมีความรู้รอบตัวอยู่นี่ ใช่บราเทอร์ฟรายคนนั้นนั่นแหละ!”“บราเทอร์ฟรายเป็นหนึ่งในหัวหน้าใหญ่แห่งท้องถนน เขาดูแลควบคุมถนนคนเดินที่นี้!”“เขาเป็นพี่ใหญ่ของฉัน!”นิคแสดงใบหน้ามีชัยท่าทางของใครหลาย ๆ คนเปลี่ยนไปอย่างมากหลังจากได้ยินประโยคของเขา ในตอนนี้ท่าทางของพ่อค้าแม่ค้าที่อยู่บริเวณนั้นแย่ลงมากเจ้าของแผงลอยอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “นี่สาวน้อย รีบไปเร็ว!”“บราเทอร์ฟรายไม่ได้ง่ายขนาดนะ! ใครก็ตามที่ตั้งแผงลอยที่นี่จะต้องจ่ายค่าคุ้มครองให้เขา!”“ถ้าเธอไม่จ่ายเขา อย่างน้อยเขาก็แค่ทำลายแผงลอยเธอ แต่ถ้าแย่ที่สุดเขาจะทำร้ายเธอ!”“มากไปกว่านั้นบราเทอร์ฟรา
บราเทอร์ฟรายเยาะเย้ย “ตั้งแผงลอยบนพื้นที่อาณาเขตของฉันโดยที่ไม่จ่ายค่าคุ้มครองเหรอ? น่าสนใจดี!”“นานแล้วนะที่ฉันไม่ได้เจอคนที่กล้าขนาดนี้!”ในขณะที่เขาพูด เขาถ่มน้ำลายลงพื้นและพูดขึ้นอย่างเมินเฉย “ไอ้สารเลว เลียน้ำลายของฉันซะ! คุกเข่าลงตอนที่นายพูดกับฉันด้วย!”“หรือไม่อย่างนั้น ฉันจะตัดแขนกับขาของนายทิ้งวันนี้ให้หมด!”นิคและลูกน้องของเขาเยาะเย้ยนิคเหลือบมองฮาร์วีย์และพูดเสริม “ไอ้สารเลวไม่ได้ยินเหรอ? รีบคุกเข่าลงซะ!”“ถ้านายทำตัวดี ๆ บราเทอร์ฟรายอาจจะไม่ฆ่านายก็ได้!”“แต่ถ้าไม่ ฉันเกรงว่านายอาจจะคลานออกไปจากที่นี่ไม่ได้ด้วยซ้ำ!”ฮาร์วีย์มองดูในขณะที่นิคยังคงทำตัวเหมือนกับตัวตลกอย่างไม่มีทีท่าแยแสแมนดี้รีบก้าวออกมาด้านหน้าฮาร์วีย์และขวางเขาพร้อมกระซิบ “ฮาร์วีย์ คนพวกนี้มาจากท้องถนน เราทำให้พวกเขาโกรธไม่ได้นะ”เธอขอโทษบราเทอร์ “บราเทอร์ฟรายเราเพิ่งมาใหม่ เรายังไม่รู้กฎของที่ดี”“ฉันไม่แน่ใจว่าเราต้องจ่ายเท่าไหร่แต่ฉันจะจัดการค่าใช้จ่ายในไม่ช้า”ในตอนแรกบราเทอร์ฟรายมองไม่เห็นแมนดี้ แต่เมื่อเขาเห็นผู้หญิงที่สง่างาม ทำให้เขาตกตะลึงทันทีเขาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายและพูดขึ้น “นี่
เบ็กก้า เดย์ ภรรยาลับของบราเทอร์ฟรายหัวเราะคิกคัก“ที่รัก ผู้ชายคนนี้อวดดีจังเลย! เขาแทบไม่มองคุณเลยนะคะ”“เขาไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าอะไรดีสำหรับเขา!”เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทำให้สายตาของบราเทอร์ฟรายเยือกเย็นขึ้นเขาอยู่บริเวณถนนคนเดินมานานหลายปี แม้ว่าถ้าผู้บัญชาการสูงสุดของสถานีตำรวจบังเอิญเจอเขา พวกเขายังต้องให้ความเคารพแก่เขาเลยใครจะคาดคิดว่าคนหัวร้อนที่มาจากที่ไหนไม่รู้จะหยาบคายขนาดนี้?เขายังบอกให้บราเทอร์ฟรายคุกเข่าในถังขยะอีกด้วย? ตลกดีจริง ๆ !“ฉันจะเตือนนายอีกครั้ง คุกเข่าและเลียน้ำลายของฉันซะ!” บราเทอร์ฟรายออกคำสั่งพร้อมกับหัวเราะอย่างเย็นชาทั่วทั้งบริเวณตกอยู่ในความเงียบสงัดทันทีทุกคนในพื้นที่ต่างไม่กล้าเอ่ยปากพูดออกมาแม้แต่คำเดียว พวกเขายังไม่กล้าแม้แต่จะหายใจพวกเขาทั้งหมดรับรู้ได้ว่าบราเทอร์ฟรายตอนนี้กำลังโกรธมากในถนนคนเดิน การทำให้บราเทอร์ฟรายโกรธย่อมไม่เป็นผลดีกับทุกคนมีเพียงแค่ฮาร์วีย์เท่านั้นที่ยังคงนิ่งราวกับก้อนหิน ใบหน้าของเขายังเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งอีกด้วยเบ็กก้าเดินตรงไปเตะแผงลอยบนพื้นที่แมนดี้ตั้งขึ้น“ไม่เข้าใจที่เขาพูดเหรอ?! เขาบอกให้เลียน้