“Oo," sagot ni Sebastian nang mahinahon, habang tinatago niya ang kanyang saloobin. Hinayaan niya na lang ang kanyang asawa na mahimbing na matulog sa kanyang mga bisig, na may mga luha na nagbabadya sa kanyang mga mata.

Hindi niya maaaring ibalik ang mga panahong iyon, ngunit sa pangalawang pagkakataon na ito, hindi na niya hahayaang maulit ang mga nangyari. Kahit na dapat sana ay kumportable at malasakit ang mga araw na ito para sa kanya, hindi niya maiwasang malungkot dahil sa mga nagdaang kahapon.

"Mahal na mahal kita, Sabrina. Hindi kita pababayaan ulit," bulong ni Sebastian sa kanyang sarili, habang patuloy na yakap ang kanyang mahimbing na natutulog na asawa.

Hindi malayo ang kanyang isip sa mga araw na iyon, na siya mismo ang nagdala sa kanyang asawa sa ospital para manganak. Hindi siya makakalimot sa takot na nadama niya, na hindi makakalimot sa pangamba na nadama niya para sa kanya. Sa mga sandaling iyon, naramdaman niya ang tunay na kahalagahan ng buhay, ang halaga ng ka