Napalingon kaagad si Gerald ng marinig niya ang boses ng dalaga.

Nakita niya ang isang matangkad at patas na magandang batang babae na nakasuot ng masikip na maong na pinutol na pantalon at isang pares ng matangkad na takong na nakatayo sa likuran niya sa oras na ito.

Nasa balakang ang kanyang mga kamay habang nakatingin kay Gerald na may pagmumukha sa mukha.

“Gerald, sa palagay mo ba ay okay lang para sa iyo na umasa sa tulong na tulong ng estudyante sa iyo ng unyon ng mga mag-aaral nang makabili ka talaga ng isang mamahaling produkto na nagkakahalaga ng limampu't limang libong dolyar para sa iyong sarili? Hayaan mong may sasabihin ako sa iyo! Hindi ka namin isasama sa subsidy ng paaralan para sa susunod na taon! ” malamig na sabi ng dalaga kay Gerald.

“Whitney, nakuha ni Gerald ang pera bilang gantimpala sa pag-save ng buhay ng batang babaeng iyon! Ang mga magulang ng batang babae ay binigyan siya ng card ng mamimili upang pasalamatan siya sa kanyang kabaitan. Bakit mo babawiin ang subsidyo ni Gerald? Sa palagay mo ba napakatindi mo dahil ka lang sa pangulo ng unyon ng mga mag-aaral? "

Ang pangulo ng unyon ng mag-aaral ay sumulyap kay Harper na may malamig na ekspresyon sa kanyang mukha nang hindi sinabi.

"Ano naman ang gagawin nito sa iyo? Hindi mo ba alam na ang tanging dahilan kung bakit talaga makakatanggap si Gerald ng isang subsidy ng mag-aaral ay dahil lamang sa unyon ng mag-aaral? Ang dahilan kung bakit pinaglaban namin ng husto ang kanyang subsidy ay dahil alam namin na kailangan niya ng tulong! Gayunpaman, talagang bumili siya ng isang Hermes bag na nagkakahalaga ng limampu't limang libong dolyar para sa kanyang sarili! Hindi mo ba narinig ang mga alingawngaw na ang lahat ay kumakalat sa paligid ng paaralan ngayon? "

"Nagdulot ka ng napakaseryosong pinsala sa unyon ng mag-aaral dahil sa iyong mga aksyon! Ang pagkilos na ito lamang ay sapat na para sa amin na bawiin ang iyong subsidyo! "

Sinulyapan ni Whitney si Gerald na may pagkasuklam sa mga mata. Halatang alam ng lahat ang tungkol sa Hermes bag dahil sa live na broadcast ni Felicity kagabi.

Bukod dito, si Whitney ay ang pangulo ng unyon ng mag-aaral na isa rin sa mga paboritong mag-aaral ng chancellor sa unibersidad.

Si Whitney Jenkins ay nagmula sa isang kanais-nais na background ng pamilya at napakahusay din niya sa kanyang ginawa. Mahawak niya ang maraming mahihirap na sitwasyon at dahil siya ang pangulo ng unyon ng mga mag-aaral, siya ang namamahala sa halos lahat ng mga kagawaran sa unibersidad.

Ang lahat ng mga lektor at tagapagturo mula sa lahat ng iba't ibang mga kagawaran ay pamilyar sa kanya.

Mayroon siyang mga tipikal na katangian ng isang pinuno at samakatuwid, si Whitney ay walang pakialam sa isang tao na walang pera o kapangyarihan tulad ni Gerald.

Gayunpaman, iginagalang niya ang katotohanang palaging masunurin si Gerald at handang gawin ang anumang hiniling niya sa kanya. Iyon ang dahilan kung bakit palagi niyang tinutulungan siya na makuha ang tulong sa bawat taon.

Ang iba pang mahirap na mag-aaral sa unibersidad ay pawang ayaw kumilos bilang isang libreng manggagawa para kay Whitney upang makuha nila ang tulong na salapi.

Ito rin ang dahilan kung bakit ayaw ni Harper kay Whitney.

"Gerald, bakit hindi mo sabihin sa akin kung ano ang dapat nating gawin tungkol dito?" Tanong ni Whitney habang nakatingin kay Gerald.

Nakasimangot si Gerald. Upang maging matapat, hindi na niya kailangan umasa sa tulong na ibinigay ng unyon ng mag-aaral.

Gayunpaman, kahit na humarap sa kanya si Whitney, ang tulong na natanggap niya noong nakaraan ay dahil sa kanyang pagsisikap.

Tinanong ni Gerald, "Kaya, ano ang gusto mo sa akin?"

"Sige na nga. Dahil humihiling ka, sisiguraduhin kong maaari mong ipagpatuloy ang pagtanggap ng subsidy kung may ginawa ka para sa akin. Kung gagawin mo ito nang maayos, patatawarin kita para sa pinsala na nagawa mo sa reputasyon ng unyon ng mag-aaral! ”

Ang tinutukoy ni Whitney ay ang katotohanan na lahat ay pinagagalitan si Gerald at tinawag siyang tanga dahil ginamit niya ang card ng mamimili upang bumili ng isang bag.

Si Whitney ay napuno ng poot habang iniisip niya ito.

Paano ito napakahusay na napakaswerte? Bakit may magbibigay sa kanya ng Universal Global Supreme Shopper's Card na tulad nito?

Bukod dito, binigyan pa ni Gerald ang iba pa ng limampu't limang libong dolyar na Hermes bag bilang regalo sa kaarawan!

Limampu't limang libong dolyar!

Kung ibigay niya ito sa kanya, mas magiging masaya siya.

Gayunpaman, hindi sinabi ni Gerald sa kanya at hindi man lang niya ito inisip! Kaya, nagpasya si Whitney na turuan siya ng isang aralin sa pamamagitan ng paggamit ng tulong na salapi bilang isang bargaining chip.

Ang lokong yun!

"Ano ang gusto mong gawin ko para sa iyo?" Tanong ni Gerald na may kalmadong ekspresyon sa mukha.

“Napakasimple talaga. Ang unyon ng mag-aaral ay may gaganapin isang malaking kaganapan sa susunod na linggo at kailangan namin ng isang tao upang linisin ang venue. Samakatuwid, nais kong linisin mo ang awditoryum para sa amin! Kung gagawin mo iyan, ipagpatuloy kong tulungan kang mag-apply para sa iyong subsidy sa susunod na taon! Huwag mong sabihin na hindi kita hinahanap, Gerald. Sa palagay ko dapat laktawan mo lang ang klase ngayon. Naghanda na ako ng isang sulat para sa iyo! ”

Sinabi ni Whitney habang itinapon niya ang pekeng sulat kay Gerald. Pagkatapos nito, tumalikod siya at lumakad na naka-high heels.

"Damn it! Ang babaeng iyon ay isang mapang-api! "

Sinumpa kaagad ni Harper ng malakas.

Ang kasama ni Gerald, galit na galit din si Benjamin sa oras na ito.

“Huwag kang magalala, Gerald. Sa palagay ko hindi mo dapat linisin ang awditoryum. Alam mo ba kung gaano kalaki ang awditoryum? Paano posible malinis ni Gerald ang venue nang mag-isa? Pumunta na lang tayo sa klase ngayon. ”

Tinapik niya ng marahan ang balikat ni Gerald.

"Ngunit ano ang mangyayari sa subsidyo ni Gerald pagkatapos?"

Medyo nag-alala sa kanya ang mga kasama ni Gerald.

Matapos mag-isip ng ilang sandali, sa wakas ay nagpalakpak si Harper:

"Okay lang! Bakit hindi tayo magtutungo sa awditoryum upang tulungan si Gerald na linisin ang venue? Dahil marami sa atin, mas mabilis nating magagawa ito. "

“Sige na nga! Parang magang ideya iyan!"

Sabay tango ng mga kasama ni Gerald.

Nakaramdam ng init sa kanyang puso si Gerald.

Sa katunayan, kahit na si Gerald ay nagdusa ng labis na kahihiyan sa unibersidad sa nagdaang tatlong taon, siya ay napaka-mala-optimista pa rin.

Ito ay dahil nagawa niyang makilala ang isang pangkat ng mga tao na maaari niyang tawagan sa kanyang mga kapatid dahil sa kanyang kahirapan.

Ito ang mga kapatid na talagang nagisip ng kung ano ang makakabuti para sa kanya.

Gayunpaman, hindi kailanman pinapayagan ni Gerald na sila ay maparusahan kasama niya.

Upang maging matapat, talagang nais ni Gerald na sabihin sa kanila na siya ay talagang pangalawang henerasyon na mayamang anak.

Gayunpaman, natatakot si Gerald na ang kanilang pagkakaibigan ay matatapos sa sandaling sinabi niya sa kanila ang totoo tungkol sa kanyang sarili.

Naramdaman ni Gerald na ang pagkakaibigan at pag-aalala nila ang totoong yaman sa kanya at ayaw niyang mawala iyon!

“Kalimutan mo na. Maglilinis ako ng venue nang mag-isa. Hindi ito ang kauna-unahang pagkakataon na linisin ko rin ang auditorium nang mag-isa pa rin. Bukod dito, lahat kayo ay hindi magiging kasing husay sa akin at sa palagay ko hindi ka masyadong makakatulong kahit na sumama ka sa akin! ”

Matapos pag-isipan ito, nagpasya si Gerald na huwag nang isiwalat ang kanyang pagkakakilanlan.

Samakatuwid, kaya lamang niya itong tiisin pansamantala.

Pagkatapos nito, tumungo si Gerald nang mag-isa sa awditoryum.

“Gerald, bakit ang tagal mong pumunta dito? Sa palagay mo ba napakatindi mo dahil lamang sa bumili ka ng bagong bag? ”

Sinimulan ni Whitney ang pang-insulto kay Gerald kaagad nang siya ay pumasok sa awditoryum.

"Hahaha!"

Lahat ng nag-eensayo para sa paparating na kaganapan sa awditoryum ay tumawa nang marinig nila ang mga salita ni Whitney.

Ito ay dahil maglalagay sila ng pagganap sa susunod na linggo.

Samakatuwid, nagpasya si Whitney na tanungin ang koponan mula sa departamento ng unyon ng mag-aaral na magsanay para sa kanilang pagganap dito.

“Huwag mong sabihin yan! Pagkatapos ng lahat, nakakaya niyang bumili ng isang bag na nagkakahalaga ng limampu't limang libong dolyar! Paano tayo maikukumpara sa kanya? "

“Oo, mas mabuti kang mag-ingat kapag nagsasalita, pangulo! Kung hindi man, si Gerald ay maaaring maging isang mayaman at makapangyarihang tao na maaaring magtapon ng pera sa iyong mukha! "

Napatingin ang grupo ng mga batang babae kay Gerald habang tumatawa sila ng malakas.

Bukod dito, ang grupo ng mga lalaki ay nakatingin kay Gerald na may pagkainggit sa kanilang mga mukha.

Sa katunayan, lahat sila ay nagseselos. Naiinggit sila sa swerte ni Gerald.

Kung mayroon silang limampu't limang libong dolyar, maaari nilang bilhin ang bag at ibigay sa kanilang pangulo, si Whitney, sa halip!

Napabingi ang tainga ni Gerald sa kanila at hindi man lang siya nag-abala na sumagot man lang.

Pagkatapos nito, kumuha siya ng walis habang inihahanda niyang linisin ang kalat na naiwan nila.

"Umalis ka! Sa tingin mo ba ay isa kang mayaman at makapangyarihang tao ngayon? ”

Sa oras na ito, isang matangkad at matipuno na batang lalaki ang lumapit habang itinulak niya si Gerald sa isang matigas na pamamaraan.

Halos matumba si Gerald dahil sa kanya.

Syempre, alam ni Gerald kung sino ang bata. Ang kanyang pangalan ay Victor Wright at siya ang bise presidente ng unyon ng mga mag-aaral at kapitan din ng koponan ng basketball ng unibersidad.

Ang kanyang pamilya ay nagdadalubhasa sa kalakalan at siya rin ay napaka mayaman.

Nag-ambag din siya ng patas na bahagi sa lahat ng kahihiyan na dinanas ni Gerald sa kanyang tatlong taong buhay sa unibersidad.

“Victor! Bakit ka nandito?"

Labis na nagulat si Whitney at sumigla kaagad pagkakita niya kay Victor.

Ito ay sapagkat si Victor ang uri ng lalaki na interesado ni Whitney. Hindi lamang siya matangkad, gwapo, at mayaman, ngunit napakahusay din niyang manlalaro ng basketball.

Siya ang uri ng batang lalaki na mahuhulog ang mga babae sa pag-ibig.

Kasabay nito, maraming mga batang babae mula sa gumaganap na koponan ang tumingin kay Victor habang medyo namula sila.

"Oh! Nandito ako dahil maaga akong lumabas upang baguhin ang kotse ko ngayon, ”sagot ni Victor habang humihigop ng tubig.

“Kotse? Ano? Victor, bumili ka ba ng kotse? ”

Nagtatakang nagtanong ang ilan sa mga batang babae.

“Hahaha. Oo, bumili ako ng Audi A6 para lang magamit ito sa kasiyahan! ” Sagot ni Victor habang chuckled.

"Wow!"

Lahat ng mga magagandang batang babae ay namangha sa oras na ito

Kahit si Whitney ay medyo naantig nang marinig niya ang kanyang mga salita. "Ang iyong sasakyan ay domestic o na-import?"

Sa katunayan, hindi alintana kung ang kotse ay domestic o na-import dahil ang isang Audi A6 ay isang napakalakas na kotse.

“Na-import! Tinulungan ako ng kaibigan ng aking ama na makuha ito para sa isang daang libong dolyar na mas mura! Hahaha, ”sagot ni Victor habang nakangiti.

Sa oras na ito, may isang kakaibang ekspresyon sa mukha ni Whitney.

Bukod dito, si Gerald, na nagwawalis ng sahig, ay hindi mapigilang masiksik ang kanilang pag-uusap nang marinig na pinag-uusapan nila ang tungkol sa mga kotse.

Noon pa man pinangarap ni Gerald na magkaroon ng sarili niyang kotse.

Wala siyang pakialam sa tatak ng uri ng kotse basta kotse lang ito!

Bakit ito ang kanyang panaginip? Ito ay dahil sa nakaraan, hindi kailanman makakayang bumili si Gerald ng kotse.

Samakatuwid, napaka-usisa niya habang nakikinig sa kanilang talakayan.

Napaka-distract niya sa oras na ito.

Ni hindi niya namalayan na ang kanyang walis ay nagwawalis sa mga paa ng isang batang babae habang nakaupo ito sa rostrum.

"Ahh!"

Namalayan lamang ni Gerald ang ginawa niya nang sumigaw ng malakas ang dalaga.