Hindi nagtagal, dumating ang mga pulis upang maunawaan ang sitwasyon.

Magiliw na inilabas ni Mark ang mga surveillance camera na mayroon siya sa kanyang opisina. Upang mapaghandaan ang kaguluhan sa araw na iyon, sinadya niyang maglagay ng mga surveillance camera sa kanyang opisina.

Kahit saang anggulo, tumalon si Mrs. Rodriguez sa sarili niyang kagustuhan at simula pa lang ay hindi pa gumagalaw si Mark sa kanyang upuan sa kanyang desk. Dagdag pa, kasama ang katotohanang si G. Rodriguez ay "tahimik na kinilala" ito habang ang kanyang mga luha ay bumagsak nang walang sinasabi, itinuring ng pulisya na ito ay pagpapakamatay bago isara ang kaso.

Pagkaalis ng pulis, nagtanong si G. Rodriguez na may nanginginig na boses, "Kailan ko maiuuwi ang anak ko?"

Bahagyang ngumiti si Mark. “Anytime, huwag mo ring kalimutan ang bangkay ng asawa mo. Kahit na siya ay isang kumpletong gulo mula sa kanyang pagkahulog, kailangan pa rin siyang ilibing ng maayos."

Walang magawang naglakad patungo sa pinto