Di-nagtagal, lumipas ang ilang oras, at ang maputla na mukha ni Donoghue ay nagsisimula nang maging mapula muli. Ang panloob na enerhiya sa kanyang tiyan ay halos nakabawi. Sa nagdaang ilang oras, ipinangako ni Debra na bantayan ang kuweba nang hindi nabigo.

Sa sandaling iyon, binuksan ni Donoghue ang kanyang mga mata at sinabi kay Debra nang buong pasasalamat, "Senior Sister! Sigurado ay pagod ka."

Taos-pusong nagpasalamat si Donoghue mula sa ilalim ng kanyang puso.

Nang makita niya kung paano binabantayan siya ni Debra nang buong puso sa mga nakaraang oras nang hindi nagpahinga, naantig si Donoghue, sa kabila ng pagkakaroon ng masamang puso.

Ngumiti sandali si Debra. "Tayo ay mula sa parehong Master; hindi mo na ako dapat pasalamatan, Junior Brother."

Habang nagsasalita siya, tiningnan niya ang mukha ni Donoghue; mas maganda ang hitsura niya kaysa dati. Natuwa si Debra, "Junior Brother, ano ang nararamdaman mo ngayon? Mas maganda ba ang pakiramdam mo ngayon?"

Tumango si Donoghu