”Ikaw–-”

Napakagat ng labi si Susan habang nakatitig kay Donoghue. Tapos, nginitian niya itro. “Mas mabuting patayin mo na ako. Kung hindi, dudurugin kita.”

Matagal nang kasal sina Susan at Zoran, at labis nilang iginagalang at hinangaan ang isa’t-isa. Si Susan ay nawalan ng lahat ng kanyang pag-asa at kagustuhang mabuhay pagkatapos mamatay ng kanyang asawa. Ang kanyang puso ay sinakop ng malakas na pakiramdam ng pagtanggi at poot.

“Tsk! Tsk! Tsk!”

Inasar ni Donoghue si Susan nang makita niya ang kanyang kawalan ng pag-asa. “Bale, gusto mo talagang sumama sa asawa mo, ha? Kung gano’n, tutuparin ko ang iyong hangaring mamatay!”

Dahan-dahang itinaas ni Donoghue ang kanyang kanang kamay, at kasabay nito ang pagtaas ng kanyang panloob na enerhiya.

Biglang ang buong bilangguan ay parang sinindihang bodega ng mga paputok; natakot ang lahat habang nagsisigawan.

“Donoghue, tumigil ka nga!”

Lumapit kayo kung kaya ninyo!”

“Hayup ka! Hayup!”

Hindi pinansin ni Donoghue ang lahat ng galit na punang