Hindi pala ito tama.Siya ay dapat palang tawagin na malakas na babae?Hindi rin ba yun tama?Hindi mahanap ni Sebastian ang tamang salita para ilarawan siya sa oras na 'to."Tulog na!" Pinulupot ni Sebastian ang isa niyang braso kay Sabrina at tinaas naman ang isa para patayin ang ilaw sa dingding.Gusto pa rin sanang makipag-usap ni Sabrina nang ilang sandali pa, pero tinakpan na niya ang labi nito.Napilit niya ito agad. Matapos ang kalahating oras, nakatulog na rin sa wakas si Sabrina.Nung sumunod na araw.Ang dalawa sa tatlong miyembro ng pamilya ay tanghali na nang nagising.Si Aino ay mas naging maintindihin. Kinain niya ang sandwich at gatas niya nang mag-isa sa dining room. Nang marinig niya ang mga yapak ng mga katulong na malakas habang naglalakad ang mga ito, pinaalalahanan sila ni Aino."Aunt Lewis at Aunt Tianna, kailangan niyo po maglakad nang mas tahimik. Natutulog pa po ang mommy at daddy ko, at gusto ko na din po ng nakababatang kapatid. Hayaan niyo po sila

Nang lumingon ang tatlong babae nang sabay sabay, nakita nila si Selene, na arogante at may mabangis na ekspresyon."Sinubukan mo pala ulit pumunta dito," kalmadong sinabi ni Sabrina. "Ha!" Talagang kinalimutan na ni Selene kung paano siya nawalan ng hiya at dignidad nung pumunta siya dito para magmakaawa kay Sabrina dati. Sa oras na ito, bumalik na siya sa napaka arogante at mapagkunwari niyang pagkatao."Sabrina!" Maangas siyang sumigaw, "Dahil sinubukan kong pumunta dito ngayon, ibig sabihin ay handa talaga ako. Hindi ako makikipaglaban nang walang kasiguraduhan!"Kalmado at mahinahon pa rin si Sabrina. "So, ano bang ibig mong sabihin? Anong klaseng giyera ba ang gusto mong labanan?"Napag-isipan na ito agad ni Sabrina. Kung si Selene ay magsisimula ng away ngayon, gusto nang wakasan ni Sabrina ang buhay ni Selene, kahit na dumating sa punto na kagatin niya ito. Kinamuhian ni Sabrina ang Lynn family sa nakaraan. Kinamuhian niya na ipinakulong siya ng mga ito, hindi siya pinaya

Nakita nila si Ryan na dahan- dahang naglalakad na may paninindigan na nagpapahiwatig na gusto niyang manood ng magandang drama. Dahan dahan pa niyang nilagay ang mga kamay sa bulsa Hindi napigilan ni Sabrina ang bahagyang pagkayamot, “Director Poole, ang mga amo ng ibang tao ay magiging lubhang nag- aatubili na magkaroon ng ganitong mga argumento na nangyayari sa kanilang kumpanya. Gayunpaman, hindi ka katulad nila noong nakita mo kaming nagtatalo. Bakit ka naging masaya?" Naguguluhan si Sabrina. Labis siyang nag- aatubili na makipagtalo sa iba sa kumpanya. Pagkatapos ng lahat, ang kumpanya ay isang lugar upang magtrabaho. Gayunpaman, hindi niya mapigilan na paulit- ulit na dumating si Selene upang makipag- away sa kanya. Sa sandaling ito, biglang sumandal si Ryan sa tenga ni Sabrina at bumulong, “Tita Sabrina, talagang inakusahan mo ako. Hindi mo ba naisip na ang lahat ng ito ay ikaw ang dahilan? Sa totoo lang Tita Sabrina, bago ka pumasok sa kumpanya, walang madal

Kinagat ni Selene ang kanyang mga ngipin. "Ano ang sinabi mo? hangal?” Kung hindi babanggitin ang usapin tungkol sa boutique na pinangalanang “Sloane”, hindi maiisip ni Sabrina kung gaano katanga si Selene. Malinaw na dahil nakatutok si Sabrina sa damit na may minimalistic na disenyo. Pagkatapos ay sinabi ni Sebastian sa kinauukulan na ipadala ang maluho na damit ni Sabrina sa may- ari ng minimalistic na damit. Gayunpaman, hindi inaasahan ni Sabrina na ang minimalistic na disenyo na mayroon siya sa kanya ay kay Selene. Ang mga sales staff sa "Sloane" ay pinanghawakan ang prinsipyo ng pagiging kumpidensyal ng kliyente, kaya hindi nila sinabi kay Sabrina kung sino ang kabilang partido sa oras na iyon. Hanggang ngayon lang alam ni Sabrina na si Selene ang orihinal na may- ari ng simplistic na damit. Ang iba ay hindi alam ang bagay tungkol sa damit, ngunit si Sabrina ay hindi kapani- paniwalang malinaw tungkol dito. Mapang- asar na tumawa si Sabrina. "Alam mo ba kung ano an

Hindi lumihis si Selene at umupo mismo sa balde ng natirang pagkain. “Oh...” Si Selene ay natatakpan ng mga swill at tira mula sa itaas hanggang sa ibaba. “Hahaha...” Hindi napigilan ni Yvonne na may pagkapilyo at tumawa habang tinatakpan ang bibig. Si Ruth, na may dominante, malakas at hindi makatwiran, ay inilagay ang kanyang mga braso sa kanyang baywang at pinagalitan. “Selene Lynn, kung gusto mong makipagkumpetensya sa akin sa mga tuntunin ng puwersa at malupit na lakas, medyo kulang ka pa! Alam mo ba kung paano ang isang tusong babae na tulad ko ay nakakuha ng ganoong kalakas na lakas? Ito ang magiging pakinabang ng maliliit na batang babae na naninirahan sa mababang uri. Naiintindihan mo ba, tanga ka?" Sa sandaling ito, si Ruth, na higit sa kalahating buwan nang nakakaramdam ng kababaan, ay muling ipinakita ang kanyang mapagmataas at dominanteng panig. Hindi nakaimik si Selene. Ang kanyang mga mata ay natatakpan ng pinaghalong sawsawan, mamantika na likido, mga b

Nagkibit balikat si Marcus at malumanay na sinabi, “Maaari kang lumabas at tingnan.” Nang makita ang kanyang bahagyang misteryosong hitsura, marahil ay mayroon siyang napakahirap na banggitin. Gayunpaman, nakita niyang napaka- relax ng ekspresyon ni Marcus, kaya alam ni Sabrina na hindi dapat masamang tao ang dumating sa pagkakataong ito. Ang tao man lang ay may kagandahang-loob at marunong maghintay sa labas ng kumpanya. Paglabas ni Sabrina sa kumpanya ay nakita niya si Nigel na nakatayo sa di kalayuan. "Ikaw yun?" Tatlong linggo na ang nakalipas mula nang lumabas si Sabrina sa maliit na banquet hall kung saan siya napahiya at hindi nakita ni Nigel ni minsan. Mas mahirap basahin ang ekspresyon ni Nigel kumpara noong nakaraang tatlong linggo. "Sabrina, okay ka lang?" Ngumiti si Sabrina at tumango. "Ayos lang. Hindi kita nakita, at hindi pa ako nagpasalamat sa iyo. Salamat sa lakas ng loob mong iligtas ako noong araw na iyon sa banquet hall.” Nang marinig ni Sabrina

“Napaka- protektado mo naman sa kanya ng ganon kadali lang” pang- aasar ni Nigel sa kanya. Ngumiti si Sabrina, at napakatamis ng kanyang ngiti. Ito ay tulad ng isang maliit na batang babae na walang alam sa mga makamundong gawain. "Baka bumalik ka na sa trabaho mo. Babalik ako." Nagpaalam si Nigel kay Sabrina. Tumango si Sabrina. Tumalikod na siya at bumalik sa kumpanya. Pagpasok niya sa elevator, nakita ni Sabrina sina Ruth at Ryan na nakatayo sa labas ng elevator at hindi pa pumapasok. Sa sandaling ito, bumalik si Ruth sa kanyang kababaang- loob na katulad noong mga nakaraang araw. "Pasensya na po Master Ryan. Kanina, ako... Kanina, pinahiya ko ang sarili ko sa harap mo. Alam mo naman na wala akong magandang ugali. Lumaki ako sa mababang uri, kaya nasanay na akong maging tuso. Kung naisip mo na masyadong makulit ang pakikitungo ko kay Selene kanina at masama ang ugali ko, hindi ako pwedeng maging kasama mong babae. Sa madaling salita, ako ay isang matalinong tao

Si Mindy ay may katumbas na pagkabigo at inis sa dami ng kaligayahang natamo niya nang siya ay lumabas. Sinamaan niya ng tingin si Nigel. “May tinutulungan ka bang babae na parang kasambahay? Si Ruth lang ang may kaharap na katulong! Isa siyang katulong! Hiniling mo ba na lumabas ako dahil sa kanya?" Walang naramdaman si Nigel nang makita niyang umiiyak si Mindy. Ang lahat ng mayroon siya para kay Mindy ay pandidiri. "Hindi mahalaga kung siya ay isang kasambahay o iyong pinsan. Sa anumang kaso, hinukay mo ang kanyang teritoryo. Hindi siya nakauwi dahil sa iyong pag- iral, kaya't umalis ka na." “Sino ka para paalisin ako? At saka, sino ka kay Ruth?" tanong ni Mindy. “Hindi ako tao kay Ruth. Tanging tanong ni Sabrina sa akin. Dahil alam ng lahat sa buong South City na ikaw ang nobya ko, kahit na peke iyon, hindi ko pa rin hahayaang gawin mo ang ganitong bagay kung saan inaani mo ang hindi mo itinanim!” Matigas na sabi ni Nigel. Nang marinig niya ang sinabi ni Nigel

"Dapat sinabi mo!" Nagngangalit si Mrs. Mann sa galit matapos marinig ang sinabi ni Mindy. “Yung walanghiya! Panoorin kong pupunitin ang bibig ni Ruth bukas!" Mabangis na sinabi ni Mr. Mann, "Sasama ako sa iyo bukas, at hahanapin namin ang hustisya para kay Mindy!" Tinupad ng mga magulang ni Ruth ang kanilang sinabi. Noong una ay gusto nilang tawagan si Ruth sa gabi at hiniling na bumalik siya. Gayunpaman, nang ilabas nila ang kanilang telepono, naalala nila na ang telepono ni Ruth ay nasa bahay noon pa man. Walang telepono si Ruth. Kinabukasan. Magkasamang dumating si Mr. at Mrs. Mann sa pasukan ng architectural design firm. Sadyang hinihintay nila si Ruth sa kumpanya para bugbugin siya sa pasukan ng kumpanya. Gayunpaman, hindi nila inaasahan na kahapon ng hapon ay sinundo na naman ni Ryan si Ruth. Sinabi niya na ang custom- made na damit para kay Ruth ay handa na, kaya sinabihan itong subukan ito. Sinubukan na ito ni Ruth, ngunit huli na para subukan ito sa pang

Nang lumingon si Mrs. Mann at tumingin, sa hindi inaasahang pagkakataon ay si Marcus pala. Agad na ngumiti si Mrs. Mann at tinawag, “pinsan ni Mindy, tumingin ka, Mindy has realized her mistakes now. Siya ay pinarusahan ng sapat. Nagpayat pa siya ng buong buo. Maaari mo bang kausapin si Master Sebastian at hilingin sa kanya na itigil ang pagpaparusa sa kanya?" Malamig na tinignan ni Marcus si Mrs. Mann, “Mrs. Mann, hindi mo pa sinasagot ang tanong ko." Sabi ni Mrs. Mann, “Ikaw…Ano ang sinabi mo ngayon lang?” Tanong ulit ni Marcus, “Sabi ko, naaalala mo pa ba ang birthday ng anak mo?” Sinabi ni Mrs. Mann nang hindi nag-iisip, "Siyempre naaalala ko, Disyembre na..." Huminto siya sa kalagitnaan ng kanyang pangungusap. Pagkatapos ng isang paghinto, binago niya ang kanyang mga salita at sinabing, "Iyon ay ikaanim ng Hunyo." Ngumisi si Marcus. Nahihiyang tanong ni Mrs. Mann, “Master Shaw, bakit mo ito hiniling? Ang aking anak na babae ay may ama at ina na nag-