”Mister!”

Tahimik na tiningnan ni Rama si Donoghue at nagsalita. “Mahabagin at mabait sa mundo si Buddha. Kahit gaano pa kasama ang isang tao, basta tuluyan lang nitong tigilan ang masasamang gawain at gumawa ng mabubuting bagay ay papatawarin at tatanggapin siya ni Buddha. Natalo kita. Anong pang gusto mong sabihin?”

Hindi malakas ang boses nito pero nakakakumbinsi.

Itinapon ni Donoghue ang kaniyang ulo pataas at tumawa sa langit; mayabang at hindi pa rin ito natitinag. “Gusto mo akong maging masunurin? Kakakilala mo lang sa akin, kalbong asno. Naging Emperor ako ng Westrington, at mayroon akong sinaunang Grand Weapon. Wala sa buong mundo ang makakapagpasuko sa akin; kahit na ang Buddha ay hindi iyon magagawa.”

Nandilim ang mukha ni Rama; lumaki ang gulat na mga mata nito habang matinding nakatitig kay Donoghue.

Bilang isang monghe ay palaging sinunod ni Rama ang prinsipyo ng pagiging mahabagin, pero alam nito kung saan titigil. Ginalit si Rama ng malupit na pahayag ni Dono