Tumalsik ang tauhan ni Lorne sa isang sipa lang.

Ang mga tao ay naramdaman kung gaano kalakas ang sipa niya.

Ang nakita lang nila ay kung paano tumalsik ng dalawang metro ang tauhan ni Lorne at bumagsak sa lupa, at dumadaing sa sakit.

Lumapit si James na may suot na balat na sapatos.

Clomp! Clomp! Clomp!

Habang palapit siya, tumutunog ang kanyang sapatos sa sahig.

Biglang napaatras si Lorne dahil sa takot.

Nakakatakot ito. Siya sana ang namimilipit sa sakit ngayon kung siya ang sumalo ng sipa na iyon.

“Hindi ka man tumagal sa isang sipa lang.”

Nilapitan ni James ang tauhan ni James at tiningnan ito ng may pangmamaliit.

Sa ilalim ng tingin ng lahat, tinaas ni James ang kanyang paa at muli itong sinipa.

Gumulong ito na parang bola, at nagpatumba ng ilang lamesa at upuan sa may bulwagan.

“Argh! Tama na! Tama na…”

Nabalot ng takot ang tauhan ni Lorne.

Ang unang sipa ang bumasag sa ilan sa kanyang mga buto sa kanyang katawan, at namimilipit siya sa sobrang sakit. Mamamatay