Sa oras na pumasok si Wiinie sa entrance ng main hall, nakakita siya ng magandang babae na pinalilibutan ng maraming tao.

“Inay…”

Ang ilan sa mga Callahan ay nakapalibot kay Thea.

Matapos marinig na tinawag siya, humarap si Thea at nakakita ng batang babae na nakatayo sa entrance ng main hall.

Nakasuot ang batang babae at kamukha ni Thea.

“Winnie?”

Natulala si Thea sa itsura ni Winnie.

Maliit na bata lang si Winnie noong umalis siya. Ngayon, malaki na siya.

“Inay!”

Mabilis na lumapit si Winnie at niyakap ng mahigpit si Thea.

Lumuha sa tuwa si Thea.

“Ang laki mo na, Winnie. Ang tagal kitang hindi nakita. Halos hindi na kita makilala.”

Binitiwan ni Winnie si Thea at sumagot habang naluluha, “Namiss kita ng sobra, Ina!”

“Huwag ka ng umiyak, Winnie.”

Pinunasan ni Thea ang mga luha ni Winnie.

Tinignan ni Thea ang mga tao sa paligid at sinabi, “Ama, Ina, Lolo. Gusto ko muna makasama si Winnie.”

Pagkatapos nito, lumabas sila ni Winnie ng palace hall.

Sa hardin ng palasyo, ikinuwento ni Winnie